Μέσα στην λάσπη παίζεται κάθε μυστήριο της Δημιουργίας.
Και, μετά, ο αέρας: προδότης καθησυχαστικός: σκουντά τα πάντα προς την ολοκλήρωση. Συνωμοτεί στο ‘’κάτι’’ να υπάρχει.
Αφουγκράζομαι χρόνια τον ουρανό.
Όλο βουλιάζω μέσα του και νιώθω αδαής που αφήνει
Να τον παραπλανούν τα παραμύθια.
Εδώ εγώ.
Και, παραπέρα, οι άλλοι. Βέβηλοι σκώληκες των ουρανών. Τι θέλω
Άλλο από το να σας πω να μην ορκίζεστε
Σε καμία Αλήθεια- έτσι κι αλλιώς παραπλανόμαστε
Από μια ησυχία που θα είναι πάντοτε ανησυχητική..
2/1/2024
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου