ΕΝΤΟΛΗ
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ
ISBN: 978-618-5609-09-2………
Κρέμασα στην ζώνη μου τα λαβωμένα φεγγάρια και
Πήρα τον ανήφορο
Ήρθα κοντά σου μαργαριταρένια μου ανήκοντας
Στους ακόλουθους σου
Τρέμοντας μέσα στην γαλήνη του βραδιού
Και ψάχνοντας
ένα φιλί σου απεγνωσμένα..
*********************************
Ο Απρίλιος σαλιώνει τα γραμματόσημα της ευαισθησίας μου
Όλες οι επιστολές μου ανεπίδοτες
Φορτώνω θλίψη στα φαρδιά βαγόνια της άνοιξης
Ηχεί όπως μια μαργαρίτα η φωνή μου
Δένομαι σε μια καλημέρα που σας είπα
Κυριολεκτώ,
έχω κερδίσει όλους τους λαχνούς των λέξεων
Περιχαρής!
**************************
Βραδυπορώ. Και ανοίγω τις αγκύλες της νύχτας. Όσα φεγγάρια έδεσα στο άρμα μου
Καρπίσανε
Και τώρα έχω έναν ατελείωτο ουρανό
Πού συγκλονίζει.
Ευτυχισμένος με τα λίγα τελικά.
**************************************
Απίστευτη χλόη βουλιάζει στον πυρετό του ήλιου
Απίστευτη ζωή
Προχωρά δρασκελώντας με τόλμη απελπισία και θάνατο...
*******************************
Στο βλέμμα σου απολήγει όλη η αναστάτωση των ωρών που πληγώνουν τις μέρες μου
Έχω συντριβεί σε κάτι που δεν ερμηνεύεται
Κυκλοφορώ μέσα στην καμπύλη της νύχτας
Απεκδυομενος την ηθική λεοντή μου
Είμαι ο ίδιος που είμαι
φωτιά
Πού με χαϊδεύει
και με κατακαίει..
************************************
Καθιζάνει με βαθιά υπόκλιση το χώμα και φιλοξενεί
Την αγάπη των φυτών.
Η φτώχεια του είναι ο πλούτος μας- ποιός περιμαζεύει
Την άπεφθη κίνηση της Αστραπής
Και την αποθηκεύει στο διάφανο βάζο
Της νομοτέλειας;
Ζηλεύω και κλέβω
Με καθαρή συνείδηση:
Την μουσική, τα χρώματα την Στιγμή
Το πέρας του Θεού και του Διαβόλου.
Γνώριμος όπως τον λογίζω, ο Σκοπός·
Και η αγάπη αόριστη και φευγαλέα·
Νεότητα ξοδεύω κι ας μην μ’ ένιωσε κανείς·
Είμαι παράπονος μέσα σε τόση ησυχία!
Είμαι παράπονος στο χείλος των πραγμάτων-
Στην τελική κατάληξη των αριθμών!
***********************************
Το φως στιλβώνει κάθε ήχο του κορμιού.
Ρευστοποιείται και αγωνιά να κλείσει
όλες τις παρενθέσεις
Της αντοχής- είναι
Υψηλός αθλητισμός η όμορφη κίνηση.
Με φως ανταμώνει κάθε θυσία το έπαθλο.
Είναι ένα μαρμάρινο Τίποτα που στενάζει πίσω από τους μυώνες της τριανταφυλλιάς.
Υγρή αποκρυστάλλωση της ευωδίας!
******************************
Πάω εκεί που με πάει η ορμή μου·
αποτραβιέμαι από την πραγματικότητα,
Προβάρω επάνω μου θλίψη,
Ακούω
Ακούω
Ακούω,
Κι όταν μιλώ
απ’ την φωνή μου φεύγουν τα τρεμουλιαστά φωνήεντα
Του πάθους…
*********************************
Όταν χάνω τις παρουσίες
Αναρωτιέμαι με τις απουσίες τι μπορεί να συνθέσει κανείς…
*****************************************
Στα πλήκτρα στερεωμένος ο καημός
Όπως βαθυκύμαντη Αλήθεια
Εκπεφρασμένη αλλιώτικα.
Άδουν γλυκά φεγγάρια και τον ύπνο μου διατρανώνουν
Στα κατάστιχα των λουλουδιών.
Τον ήχο της μελαγχολίας αποστηθίζω και απ’ την αρχή
Μαθαίνω τα τερπνά λεξιλόγια.
Όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν.
Με την καρδιά μου φτάνω
και παντού και σε όλα…
************************************
Αφήνοντας την νύχτα να τελειώσει μέσα στα αεροδρόμια
Αεροπλάνα προσγειώνονται στην κάθετη αγρύπνια
Κόσμος από έναν κόσμο μακριά
Και αόριστος ενός ρήματος κατεψυγμένου
Ωραίο πόστο είναι πάντοτε η ελπίδα
Αλλά κάτι φορές και που την έχεις δεν σε ωφελεί
Άδειασα το φεγγάρι έξω απ’ τα δωμάτια
Αναποδογύρισα τις σιωπές βέλαξα μες το σκότος
Τώρα καμώνομαι τον αδιάφορο
Η λύπη κι η χαρά μου ξεφεύγουν
Μονάζω κλείνοντας κι άλλο τα σύνορα
Κεντρίζω την νύχτα και δίνει ολοστρόγγυλο ποίημα…
******************************************
Φλογέρα την φλογέρα αναντρανίζω κι όλα είναι ουρανός
Την γη ποδοπατούνε τόσα ανθρωπάκια-
Πού να μπορέσεις να τα λογαριάσεις; Βρωμούν
και ζέχνουν, έχουν σάπιες συνειδήσεις.
Μετρώ ξαναμετρώ, όλο μου λείπουνε τα πρόσημα
Τα θετικά. Βουλιάζω
Μέσα σε βρωμερή πραγματικότητα
Κι όλο μου λείπουνε απ’ την τράπουλα οι βαλέδες…
************************************
Τα πουλιά κελαηδούν μέσα στα τρυγημένα αμπέλια
Ταυτισμένα με κήπους και θεατρικές παραστάσεις
Όπου ο φτωχός βλέπει πάντα την μοίρα του.
Ακούγεται ένα γλυκό μεράκι
πάνω από των αμπελώνων το γεμάτο σκίρτημα
Κι ο ήχος γέρνει κατά το βουνό- ο πλέριος ήχος.
**********************************************
Όπως το σκέφτηκα για να το αποδώσω
Είμαι ένας καυγάς όπου νικάω εγώ
Κι οι άλλοι φοβούνται και ακολουθούνε
Δαγκώνοντας την ψυχή τους για να μην κάνω πίσω εγώ…
**********************
Η θάλασσα επιστρέφει τα αγκίστρια μας
Και υπερασπίζεται τα άσωτα ψάρια
Η μέρα είναι βαθιά
Μέσα της κολυμπούν
οι πανσέδες των οράσεων
Και οι ντελικάτοι στεναγμοί μας…
************************************
Η φτέρη ζωντανεύει την αβρότητα του αέρα
Μυρμήγκια άοκνα πηγαινοέρχονται στα γήινα δωμάτια
Ο Απρίλιος ζητά τα ρέστα από την υγρασία
Κουνά τις ρίζες των φυτών και χλευάζει·
Το απόγευμα σαν ζαλισμένο τρέμει πάνω στα δαπανηρά δεντράκια που ολοένα φλυαρούνε
Αόρατη είναι η αγριότητα του ανθρώπου
Αόρατη και άχρηστη παναθεμά την!
Ολόγυρα οι αρετές σκορπάνε σιωπή
Σαν νέοι ύμνοι ανεξάντλητοι οι σπίνοι τιτιβίζουν στον αέρα
ανοίγω τα παράθυρα
ο στόχος είναι η σοφία που χάσαμε
όλο το πάμφωτο σύμπαν των λουλουδιών συναρπάζει
εμμένω σε αθωότητες
εμμένω σε αυτά που για κείνα πεθαίνω…
***************************************
Αναπνέει η ψυχή σαν ένα μεγάλο φύλλο στιλβωμένο
Αναπνέει η καρδιά μου στον σωστόν αέρα της αγάπης
Η διάφανη μοναξιά που εκπροσωπώ
Περιχαρακώνει την ζωή μου περίτρανα
Ω όμορφη νύχτα μισοτελειωμένη μες τα όνειρά μου και την ατσάκιστη
Εχεμύθεια των αστεριών
Λούζομαι κάτω από την σπίθα της γαλήνης
Ό,τι αρχίζω το συνεχίζει η θέληση του ανέμου
Λαγοκοιμάμαι κάτω από το σκιερό πλατάνι του πόθου…
***************************************
Εργολαβία το φως και την τηρείς με άκρα κατάνυξη-
Μεγαλοβδομαδιάτικο αντιστάθμισμα όλα να βαίνουνε προς μια ελπίδα·
Δονούνται οι ρυθμοί κερδίζουμε όσα φαινότανε πως χάνουμε
Ξέχασα μες την αγωνία μου ακόμη και καλά να λογαριάζω…
*************************
Κουμαντάρει η αγρύπνια το ασκητικό αγαθό μου
Όπως φελλός που επιπλέει το φεγγάρι σου
Ακούω βλέπω
Μες το κεφάλι μου χωρούν τόλμες κι ανωτερότητες
Διψώ να ερωτεύομαι την μνήμη σου
Διψώ…
****************************************
Μάλλον σε όλα τα μοιράσματα κάποιος είναι πάντα ‘’ρηγμένος’’-
Αλίμονο όμως όταν ο διπλανός σου είναι πάντα ο Ιούδας!
**********************************
Δεν δίνω πια σημασία στις σημασίες μου
Και, λες κι αγωνιώ να οργανώσω
αλλιώς τα καθέκαστα,
Μ’ αντιπαλεύει ο Χρόνος,
Μοιράζομαι σε κλήρους μιας σπουδής που καλουπώνει
Την λογική κι ένα χαράκι αφήνει επάνω
Στα πράγματα· εδώ
Που ήσυχα μιλάς κι είναι μια τύχη
Που έχω να τα βλέπω όλα να αλλάζουνε
Και να χορεύουνε μπροστά μου απλοποιημένα και φαιδρά. Κάτι
Μου λέει ότι θα τα βρούμε όλα σκούρα,
Σβήνει καθ’ όλα ο παράδεισος-
Κι όσα με νου και με καρδιά μια μέρα συγκεντρώσαμε
Θα εξαφανιστούνε…
*******************************************
Όλα τούτα είναι απλά και διαμορφώνονται
Μέσα από λεπτομέρειες, επιμένουν
Να κρατούν μια άγνωρη σκηνοθεσία
Και να αναρπάζουν την προσοχή μας μέσα
σε έναν μήνα γιορταστικό που αφήνει
Την υπογραφή του επάνω στις θρησκευτικότητες.
Και σαν ιστός αράχνης, πλέκονται ολοένα γύρω
Από τα γεγονότα μιας πραγματικότητας
Που μπάζει απόφαση και μια μετέωρη μελαγχολία.
Απρίλιος του ’23 μυστικό των μυστικών είναι το φως
Και οι σκέψεις μας που ευδοκιμούνε, αγγίζοντας
Το μέγα διάστημα-
Όπως μαχαιροβγάλτης ο καιρός
Επιχειρεί να μας σκοτώσει
Εντεταλμένος να μην είναι κάτι που το στοχαζόμαστε·
Αδυνατώ να είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι
Πιο κουρασμένος και πιο μελαγχολικός από ποτέ
Το ποίημα καλουπώνω όπως χάνεται ετούτη η μέρα
Πίσω από τις πολυκατοικίες και ματώνει άγρια η νύχτα
Επάνω στον καμβά μιας στείρας λογικής…
******************************
Την στιγμή που τα χρώματα δραπετεύουν, ένας φυγάς
Άνεμος εδράζεται πάνω στα κεραμίδια
της αυταπάτης.
Σφύζει από πάθος και καρφώνει στέρεα τις υποψίες μας επάνω
στον όμορφο πηλό.
Μία κοπέλα στην πλατεία
Χορεύει εκστασιασμένη και δυναμική.
Ω πόσο
Χαριτωμένη κίνηση! Γελά και λείπει απ’ την πραγματικότητα.
Φουρφουρίζει η φούστα της από έμπνευση ηλιαχτίδας.
Και
Από κάτω
Το θαυμαστικό της χλιμιντρά
Σαν άλογο αφηνιασμένο που ζητάει
κάποιος να το ζευγαρώσει!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου