Υπάρχω μέσα στην επαλξωτή οχύρωση των ματιών σου
όταν αυτά κυνηγάνε έναν άνεμο δημητριακό,
σπέρνοντας τα χέρια μου
που διψάει χάδια..
Το στενό δρομάκι του πόθου διευρύνεται.
Μπορώ να σε κομματιάσω με τα σπαθιά της επιθυμίας μου, να σε φάω
για να υπάρχεις μέσα μου
σαν ψυχή υλική..
Τις άλλες μέρες και νύχτες
είναι πότε ο ήλιος και πότε η σελήνη·
εσύ κοιμάσαι στα σπλάχνα μου·
κ’ εγώ
σου προσφέρω ένα απαλό νανούρισμα υπεραιμίας!
Ζούμπερι 21.10.1983
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
σπέρνοντας τα χέρια μου
στο κορμί σου
που διψάει χάδια.. Σ.Π.
...τότε, που έσφιζε το κορμί...
Ναι, τότε που έσφυζε το κορμί! Ωραία το είπες! Αλλά και η ανάμνηση ωραίος τόπος είναι! Μαγικός!
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου