Το σώμα σου
κρυστάλλινο και αποφασισμένο
να ‘’νιώσει’’·
κρατά καλά
τα μυστικά του· ζητά
να
πρωταγωνιστεί-
το σώμα
σου!
Με μια
βαθιά φωνή πόθου στ’ αγρίμια
ομοιάζει
και στα
δυνατά ρυάκια:
Παρασέρνει
τα πάντα στο διάβα του·
Κι όταν το
συναντώ
Με αφανίζει
ενώ εγώ νομίζω επιπόλαια πως θα επιπλεύσω
σ’ αυτόν
τον μέγα σου ωκεανό ο δυστυχής!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Με αφανίζει ενώ εγώ νομίζω επιπόλαια πως θα επιπλεύσω
σ’ αυτόν τον μέγα σου ωκεανό>>> Σ.Π.
..αν οι ωκεανοί ήταν εύκολα προσβάσιμοι
ΔΕΝ θα υπήρχε ενδιαφέρον...
Αστοριανή, ΝΥ
Δίκιο έχεις! Εξάλλου ποιός ενδιαφέρεται για την ασφάλεια; Βουρ και όλα ας κινδυνέψουνε! Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου