Στερεώνονται καλά μέσα στην νύχτα:
Κάτι σκέψεις που τις είχα παράμερα·
αγγίζουν τον ουρανό μου, σπιθοβολούν και λάμπουν
Μες τον κρύο αέρα της αυγής!
Μετά μετρώ αντίστροφα:
Ένα ρόδο, ένα περιστέρι, ένα δέντρο μια γάτα ένα βρέφος που μπουσουλά.
Τι μπορείς να φτιάξεις με τούτα εκτός από έναν κόσμο αβρό που τίποτα να μην του λείπει και επάνω του δεσπόζει κάτι απόλυτα ποιητικό;
Αρχίζω και ξαναρχίζω.
Κι επειδή ξέρω πόσο ύπουλα δουλεύει ο θάνατος
Αφήνω τις καλλιέπειες και πιάνω σύνεργα πόνου:
Θέλω να πω θα χτίσω με τις λέξεις μου μιαν αδυσώπητη πραγματικότητα..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου