Ερωτικής της μοίρας και της νύχτας όμορη σιωπή…

 

Η νύχτα εκκολάπτει την σιωπή

Οι ίσκιοι της είναι οι φευγαλέες ψυχές μας

Όποιος ακουμπά στην κουπαστή του ονείρου

Αφουγκράζεται κιόλας παράδεισο

Επικρεμάται ένα άστρο στο σύμπαν το αγέρωχο

Όλη η μαγεία της πλάσης ένας ήχος κρουστός

Σαν μουσική που μακρινή αφήνει ένα συμπέρασμα ποιητικό

Λαχανιασμένα στήθη που φωλιάζει ο έρωτας

Και σε μια κάμαρα μικρή αγγίγματα και αναστεναγμοί ωραίοι

Έτσι που μεσοβδόμαδα αναστατώνεται η καρδιά και η κοιλάδα!