Εκείνη…

‘’Η λιακάδα με τον τρόπο της ας τηρήσει το γαλάζιο’’,

μου είπε. Μετά δίπλωσε κάτι μικρά χαρτιά, (προφανώς ατέλειωτα ποιήματα…) και

τα έχωσε στο σκοτεινό της μπουφάν. Φλεβάρης τώρα. Είχε ξεμείνει ένα άστρο στην καρδιά της και το περίφερε από προάστιο σε προάστιο, αφήνοντας

Ανοικτό το κάθε ενδεχόμενο.

Μπλέκονταν ηλιαχτίδες με ηλιαχτίδες, τα μαλλιά της ήτανε όμορφα, την κοιτούσα λατρευτικά, έμοιαζε απόκοσμη και αιθέρια, θεά

Αλλοτινών εποχών.

Προχωρήσαμε ως το ανοικτό αλσύλλιο- ‘’Φεύγω’’, μου είπε, ‘’Θα τα πούμε..’’, μεσημέριασε και η μπουκαπόρτα του ουρανού την καλούσε. ‘’Εντάξει’’, είπα. Ό,τι άκουγα ήταν από ένα ηχείο του φωτός· αναπάντεχα χάθηκε και ήξερα ότι θα συνέχιζε να γράφει εκείνες τις λυρικές αράδες της που με γοήτευαν· δεν μίλησα, δεν είπα τίποτα· ‘’θα τα ξαναπούμε’’ ψιθύρισα· και πήρα τον δρόμο του γυρισμού.

Εκείνη ίσως έγινε άστρο, ίσως έγινε μια ιέρεια που κάνει την φωτιά πιο φωτιά. Σάββατο. Έμεινα να κοιτώ την πόλη που μου έμοιαζε μια λυπημένη αντωνυμία που στραβώνει μπρος στον ήλιο και παλεύει με βοριά και με νοτιά…