Ο λιλιπούτιος σκαντζόχοιρος…

 

Συλλαβίζω το φως και με πλημμυρίζει θεότητα·

Μπορώ να είμαι άστρο, μπορώ να είμαι ένα ζωάκι κρυμμένο

Φοβισμένο μες την αγριότητα του δάσους·

Δαγκώνω τα κλαριά των θάμνων, στο στόμα μου μια πικρίλα και μια στυφή ακρίβεια να μην μπορώ

Να χορτάσω την δίψα μου.

Αποστηθίζω την αθωότητά μου·

Είμαι ένας άτακτος λιλιπούτιος σκαντζόχοιρος που κεντά την ειρήνη

Της νύχτας που έφτασε.

Δροσιά επάνω στα φυλλώματα, αγκάθια άκαρδα, αρραβωνιασμένες σκιές στον κόσμο του φεγγαριού

Με χαροποιούν και με φοβίζουν·

Οι στιγμές μου βελάζουν αιώνια

Στο θέατρο του σκοταδιού, γυρεύω κάτι που δεν βρίσκω, μακάρι να ‘μουν χαμαιλέοντας

Που αλλάζει χρώματα και προσαρμόζεται σε μια πραγματικότητα που σφύζει

Από ζωή και γεγονότα κοφτερά.

Πλησιάζω στον κίνδυνο που δεν ξέρω,

Έχω μια ζωή φτηνή, είμαι το αναδυόμενο θύμα, περπατώ

Στο ιδανικό μονοπάτι του λαβυρίνθου-

Αν θα βγω από δω, ένα καλύτερο αύριο θα μου φανερωθεί·

Στοχεύω σε ένα ατόφιο ξημέρωμα·

Ίσα απέχω από όλα·

Μπορεί να είμαι ο που δεν είμαι-

Κι έχω γνώση γι’ αυτό…