Έτσι όπως μας κυνηγάει ο πόνος, η φιλοπατρία έγινε ακάλυπτη επιταγή.

Έτσι όπως μας κυνηγάει ο πόνος, η φιλοπατρία έγινε ακάλυπτη επιταγή.
Άπατρις κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό που η οικουμένη όλη ανασαίνει
πλουραλιστικά. Εννοώ το φως και τον σπόρο που ακόμη δεν βλάστησε.
Εννοώ την μελαγχολία για όλα.
Αναζητώ την επιπόλαιη λογική που κάνει να μεταμορφώνομαι 
σε σκιά που αγαπά το ψήλωμα ενός δέντρου.
Αγαπώ να αγαπώ.
Έμπιστος βαθιά για τους πρίγκιπες των φιλανθρωπικών ιδεών.
Και απευθύνομαι πάντα στην θάλασσα, την ιερή όρθια θάλασσα
Να εξαγνίσω τις σκέψεις μου, να δω
Πέρα απ’ του ορίζοντα τον φράχτη.
Ένιωσα την ρωγμή, ένιωσα το κατακλυσμιαίο ράγισμα
Της προσωπικότητας, τον βαθύ καημό
Που αφήνει μπλάβο σημάδι μέσα στου ματιού την ίριδα.
Και βλέπω, σαν σε μια ακουαρέλα που λικνίζει το τοπίο της μες την πραγματικότητα,
Το σκοτεινό φως των δυνάμεων που θέλουν να γίνει η αισιοδοξία
έμβλημα
Και σκάφος ριζικής διαφυγής..