Ω μικρό άνθος!

Ω μικρό άνθος, δυσεπίλυτο αίνιγμα, πού πατάς και πού βρίσκεσαι; Ράγισε ο βράχος
Και αναδύθηκες με την πορφύρα και την ώχρα του ωραίου πρωινού,
Καθ΄ όλα διθύραμβος.

Και που σε είπα, αναστατώθηκα, ήσουν αυτό που ήθελα, γυμνή Ομορφιά καθισμένη στο πεζούλι του Χρόνου, εκστατικό φωνήεν που αναγεννά το τοπίο, ω άνθος μικρό!

Που να σε προσφέρω, που μου προσφέρθηκες όταν τελείωνε ο χειμώνας
Και ήρθες με τον άπεφθο συμβολισμό σου, γνώμη βαθιά του ήλιου, τελεσίδικο στόμα της γης, ανάσα η πιο ανάσα απ’ τις ανάσες!