Το χρονικό της Στιγμής…

Τα πράγματα επιστρέφουν στην αλήθεια τους και η αλήθεια τους

κόβει μισθό στον χρόνο.

Ακούς; Φθείρονται κυνηγώντας την πραγματικότητα, κανείς δεν προλαβαίνει
τον ρυθμό του θανάτου, όλοι παράλογα ζούμε
τοκίζοντας την θλίψη μας επί την αγωνία των ημερών.

Απόψε η υγρασία τρύπησε το σεντόνι μου,
με τύλιξε σαν μια ώχρα καθησυχαστική και
με άφησε να κοιμηθώ γυμνός, μόνο με την ψυχή μου ρούχο.

Δύναται συμφωνίες που δεν θα τηρήσει ο Οκτώβριος.

Κάπου διαβάζω ιστορίες που θα με διδάξουνε σωστά.
Κάπου, από ένα βιβλίο, ξεπηδούν φαντάσματα και αλητεύουν
στο σπίτι μου, ανάβοντας τα φώτα, μην
σεβόμενα την νύχτα μου και την διάθεση να αφήσω
όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά..

και το σκοτάδι, απόχη ενός τρακαρισμένου φεγγαριού
πιάνει τις ιδέες που λάμπουνε
σαν περίφημα ψάρια,
πιάνει τις επιθυμίες των θνητών- και τις αφήνει
στο ανεδαφικό επίπεδο του ρήματος
που κλονίζεται και σπαρταρά
όπως να θέλει να αποτινάξει το νόημα
να μείνει μόνο με την έννοια του αποτελέσματος
που δεν έχει πια καμιά σημασία
και μένει καθηλωμένο στα βαθιά του ύπνου, εκεί
που η διάρκεια δεν είναι διάρκεια- και
ο χρόνος είναι συντελεσμένος χρόνος
της Στιγμής..