...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

10 Οκτωβρίου 2017

Θα χαθούμε έτσι λοιπόν…

Οι ηλιαχτίδες σε χορεύουν, οι δέσμες του φωτός που να διαβείς
τα όνειρα που στενάζουν λαβωμένα
στον ύπνο που δεν μπόρεσε να γίνει
ένα λιβάδι αγωνιστικό-

Το σώμα που δεν μιλά κι όμως όλα τα λέει,
η σκόνη που σκεπάζει την πραγματικότητα
ως να την κάνει ήσυχα να συντριβεί,
χειρονομίες, φερσίματα, βοή
από μια μέρα που ωραία στοιβάζεται
μες την ανυπαρξία-

Μια δίνη ανέμου που θα πραγματώσει την απώλεια,
μια σκόρπια συνήθεια που θα χαθούμε κάπου κι εμείς
όπως οι περισσότεροι πέρασαν και έτσι χαθήκαν,
θάνατος μέσα στους θανάτους-
να είσαι ή να μην είσαι, εγωισμός που εξαερώθηκε, πάμε χαμένοι λοιπόν
πίσω από τα κτίρια που εγκαταλείφθηκαν στην μοίρα τους, πίσω
από το θλιβερό προάστιο που φλόγες βγάζει, αφήνοντας
να ερμηνεύσει λάθος όλα η καρδιά μας..

2 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Πώς να μην εναποθέσω, με όλη την αλληγορία του, στα πόδια της Ποίησης:

https://www.youtube.com/watch?v=ZGs0FKz9f-o

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...




Ε να με αφήσεις να έχω κι εγώ κάποια στιγμή τις μαύρες μου λοιπόν!
Την καλημέρα μου!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου