Όπως διαβάζω τα ενδότερα…

Στις παρυφές της συνείδησης, εκλεκτό

μένος να συντρίψω τα ποταπά αλλά

και οι θρασεμένες

αγρύπνιες μου

αποτέλεσμα ολοένα να βγάζουν

Ποιητικό.

Το φεγγάρι μου έδωσε την ωραία γαλήνη,-

(μπορεί κι εκείνο

το αποκρυπτογραφημένο

μυστικό των νεκρών.)

Ρήχανε και βάθυνε η νύχτα- την είχα ακούσει

που έκλαιγε

πίσω από τις πικροδάφνες· ένας αέρας

σηκώθηκε γαλάζιος,

αμάντρωτος-

στήριξε τα δυνατά φτερά του

στο περβάζι του κόσμου και οικουμενικό

ήταν το πρωραίο τραγούδι του.

Σκίρτησε μέσα μου η καρδιά-

ατσαλάκωτα αισθήματα και

με κυρίευσαν και

με πόνεσαν τόσο!

Σε πλησίασα λοιπόν Αρετή, σε άγγιξα, τόλμησα

με τα ανοιχτά φτερά σου

να ονειρευτώ πτήσεις υπερκόσμιες, της φαντασίας

τολμήματα,

απόλυτες συντυχίες μες της Ελευθερίας τους σιτοβολώνες-

Στις παρυφές της συνείδησης, εκλεκτό

μένος να συντρίψω τα ποταπά αλλά

και οι δεξιότητες μου ξιφομαχίες με αυτούς

που επιβουλεύτηκαν το καθαρό

φωνήεν του Αθώου, το Μυστικό

των Μυστικών, το Αμόλυντο

της οικουμένης Όνειρο..