Η νύχτα…

Η νύχτα…

Η νύχτα είναι ο τρούλος του θανάτου.

Κάθετη πέφτει πάνω στα σεμνά ροδάκινα και τα ημίγυμνα σταφύλια.

Η νύχτα είναι ένα κανιβαλικό φαινόμενο ανυπαρξίας.

Όπως την αναγνώθω, ένα πουλί πετά τρομαγμένο απ’ την φωλιά του.

Τα κυπαρίσσια λυγάνε κατά του φεγγαριού την αοριστία.

Οι αντιφάσεις είναι η μοναδική ενεργή μου κατάφαση.

Λείπω από τον ίδιον εμένα.

Η νύχτα είναι ο τρούλος του θανάτου.

Αδειάζει μέσα της ο ήχος των κοιμητηρίων.

Η γη ανασταίνει τους νεκρούς και τους αποδίδει στο αύριο.

Στα καφενεία παίζουνε πρέφα εκείνοι που δεν "πήραν πρέφα" τι έγινε.

Η νύχτα χαϊδεύει την χλόη της αοριστίας.

Ο άνεμος είναι ένας μπελάς που σκουντά των δέντρων την χαίτη.

Η νύχτα είναι ο τρούλος του θανάτου.

Βαραίνει πάνω της το κρίμα του κόσμου.

Οι πόλεις γεμίζουν πρόσφυγες των αποσκιρτήσεων.

Παντού ένας πόλεμος ένας τάφος ελπίδων.

Ταριχεύουν τις μνήμες μας και θα μας προσποιηθούν καινούρια πατρίδα.

Η νύχτα σαβανώνει την ομοθυμία των πολλών και επαινεί την ματαιοδοξία των λίγων.

Η νύχτα είναι νύχτα και μόνο σαν νύχτα πρέπει παντού να λογαριάζεται.