Οκτώβριος γελά ημίγυμνος…

Αφάνταστε κουρσάρε της αυγής, η μέρα

προλαβαίνει την πλώρη σου,

ο αέρας κουνά τα κατάρτια σου, η φαντασία

φουσκώνει όρτσα τα πανιά,

όλο μπροστά θα πάμε

στις ανοικτές θάλασσες του ουρανού, στο χρυσό

φως το χινοπωριάτικο,

στον κρύο αέρα

που δονεί την φύση των δέντρων και ματώνει

τα ερυθρά τριαντάφυλλα, να ζήσουν

βαθύ μεράκι της αθανασίας!

Συγκλίνουν οι ανάσες του δυόσμου, στο

σεμνό μεσημέρι,

του βασιλικού η κυκλοθυμία ανατρέπει σιωπές,

ο ήλιος περισσότερο αξίζει

όπως σκουντά τα τρυφηλά μήλα, όπως

επικυρώνει τις συμφωνικές των πουλιών-

α μήνα των λυρικών αποσκιρτήσεων!

Η γύμνια σου, φαρδύ πουκάμισο της διαφάνειας,

αμάντρωτος αμνός που ολούθε βελάζει,

τσοπάνος της βουκολικής μας συμπάθειας,

χινοπωριάτικο σουραύλι που αντιλαλεί στα ήρεμα λιβάδια

τα ορεινά, τα πεδινά..