Χλιαρό πρωινό, γεμάτο ηλιαχτίδες κι αυταπάτες·
Μαζεύω τα κομμάτια που αφήνει ο ήλιος από τα σπασμένα κανάτια
πάνω
στα επικά πλατύσκαλα,
νησιών του Αιγαίου,
κουράστηκα να αναγνώθω στην γαλήνη
ρήματα θλίψης.
Ένα αεράκι βαφτίζει την μέρα γαλάζια-
Απ’ όπου κι αν κοιτάς, ελευθερία!
Μια σύναξη εντόμων όπως για ν’ αποφασίσουν για τα δέοντα,
μια βοή
να έρθει ο κόσμος ο γνωστός μας πάνω κάτω.
Και γράφω σαν ψελλίζοντας στην θάλασσα μπροστά,
μια ρέμβη που δεν είναι να πεθάνει..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου