Θα χαθούμε έτσι λοιπόν…

Οι ηλιαχτίδες σε χορεύουν, οι δέσμες του φωτός που να διαβείς

τα όνειρα που στενάζουν λαβωμένα

στον ύπνο που δεν μπόρεσε να γίνει

ένα λιβάδι αγωνιστικό-

Το σώμα που δεν μιλά κι όμως όλα τα λέει,

η σκόνη που σκεπάζει την πραγματικότητα

ως να την κάνει ήσυχα να συντριβεί,

χειρονομίες, φερσίματα, βοή

από μια μέρα που ωραία στοιβάζεται

μες την ανυπαρξία-

Μια δίνη ανέμου που θα πραγματώσει την απώλεια,

μια σκόρπια συνήθεια που θα χαθούμε κάπου κι εμείς

όπως οι περισσότεροι πέρασαν και έτσι χαθήκαν,

θάνατος μέσα στους θανάτους-

να είσαι ή να μην είσαι, εγωισμός που εξαερώθηκε, πάμε χαμένοι λοιπόν

πίσω από τα κτίρια που εγκαταλείφθηκαν στην μοίρα τους, πίσω

από το θλιβερό προάστιο που φλόγες βγάζει, αφήνοντας

να ερμηνεύσει λάθος όλα η καρδιά μας..