Φύγανε όλοι…

Φύγανε όλοι…
Ακούγοντας το άλλο εκείνο προσκλητήριο.. Φύγαν
και τώρα μόνο ένα κλάμα ακούγεται
των μανάδων που γέμισε τ' ουρανού την μεγάλη την στέρνα..
Και στον ύπνο μου μοναχά το επιμένον
νυχτολούλουδο που θέλει ανάσταση τόση να λέει..
Φύγανε…

Στο κοιμητήριο το βράδυ ακούγεται
η σιγανή ψαλμωδία τους
όπως την κάνει θρύψαλα η άνοιξη
αλλά ο χρόνος
προχωρά
κάνοντας σκόνη και την χτεσινή σου αόριστη
έκπληξη. Φύγανε…

Και στα ποιήματα θα μείνουν οι φωνές τους, τα γέλια
από την μακρινή εκδρομή που ο ήλιος
είχε στα μάτια τους το χρυσό του το χρώμα..

Και τους θυμάσαι να αιφνιδιάζουν σπουδαίοι
την μέρα που τους δέχτηκε να ρθούνε
μέσα της
με ένα αντικλείδι χαράς..
Φύγανε…

Όμως θα έρθουνε στις σελίδες σου πάλι και πάλι
όπως ακούσματα από τα παιδικάτα μας που έχουν
μέσα τους παραμύθια
και χάνονται μες το μυαλό για να σε κυριέψουν
με χίλιους τρόπους
μετά..