ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗ.

ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗ.

Οργώνουν φορτηγά την μαύρη άσφαλτο- εκεί
που ακινητώ και σ’ ένα βάθος λίγο
πιο πέρα τα φουγάρα της Λαυρεωτικής
κεντούνε τον γαλάζιο αέρα.

Από τα σπλάχνα αυτού του τόπου μια βαριά ανάμνηση αναδύεται.
Πληγωμένα σπλάχνα-
Σαν να έπεσε απότομα βροχή
και ένα μέταλλο ψυχής της γης να επλημμύρισε
και το γύρω μας και το πάντα.

Τώρα ένα πλοίο αρμενίζει μακριά.
Ο αέρας σκουντά τους αγέρωχους φοίνικες.
Πίνει το φως την ησυχία που εγκατέλειψε μία αρχαία γενιά.

Κουφάρια εγκαταλελειμμένα εργοστάσια.
Αργούν
να πάρουν μπρος για σίγουρες κατεδαφίσεις.

Στέκω στην παραλία σαν ο ξεχασμένος μες τις σκέψεις του.
Βυθίζει ο ήλιος κάπου κι ύστερα μες την καρδιά μου.
Αδιαφιλονίκητος δέσποτας, εξουσιάζει τα πάντα.

Στο απόγεμα οι φλέβες με το κοκκινόχωμα
τεντώνονται ώσπου να σπάσουν..

Δεν βρίσκω τον ρυθμό σε τούτο το τοπίο
που γεννάει μέταλλο, που αξιώνεται
να μένει ακόμα εκεί, με τις λαύρες μουσικές του.

Σε κανένα σημάδι του δεν βρίσκω που να διασώζεται κάτι
από το αρχαίο σημείο που ήταν μηδέν και χάθηκε στο άπειρο

όπως κι εμείς που τώρα περπατώντας πάνω του θλιμμένοι ουσιαστικά ακινητούμε..

1.6.2008