Οι μέρες λιώνουν σαν μ’ ένα μαγνητικό νερό της Πομπηίας.

Οι μέρες λιώνουν σαν μ’ ένα μαγνητικό νερό της Πομπηίας.
Ξαναζωντάνεψαν φυτά θαμμένα αιώνες μες την κρύα λάβα.
Εκεί που κάτω από την στιβαρή επίχωση της δολοφονικής στιγμής που όλα χάθηκαν
ένας ερωτευμένος φίλαγε κι ερωτευόταν μια ωραία κόρη.

Το σώμα του πως μαρτυρά τα λάγνα μυστικά του!
Και νεκρό ακόμα.
Φαίνεται
ο πόθος του στον τελευταίο σπόνδυλο που ενώ κυρτώνεται να δύσει
μέσα του ανατέλλει κύμα ο οργασμός!

Ο ήλιος με την φωτεινή του ευγένεια
κατορθώνει να είναι ο άπειρος συλλογισμός-
Ραντίζοντας
βουνό και πέλαο μ’ ένα διαμαντικό αλάτι.

Κοιτώ το κορμί που μιλά..
Ο άνεμος τρυπώνει στην καρδιά μου.
Στο μέσον τ’ ουρανού ένας θεός με περασμένη
νεότητα αναγαλλιάζει ευτυχισμένος.

Ένα τζιτζίκι αρχαίο ψαλμωδεί!

1.6.2008