Ζουμ…

Αναστέναξε σαν ένα φύλλο που το πήρε φθινόπωρο

Αναστέναξε σαν να του χώρεσε αναπάντεχα η προσευχή

Μες τον αέρα

Στον νου μου αυτά,

στην καρδιά μου

Επιγραμματικά διάφανα σαν σκοτεινιάζει και δεν λύνονται καθόλου τα μυστήρια

Εκείνος κουκουλώθηκε μες το πουλόβερ του κι εκείνη

Έγειρε πάνω του να νιώσει πόση ζέστα αναδίνει το κορμί

Όταν ο έρωτας ωραία του χαμογελάσει..

Κι εγώ

Που παρεξήγησα τις Ομορφιές μέχρι να τις κατανοήσω

Εγώ

Ο αντιρρησίας και ο δύστροπος

Τα φωτογράφιζα ετούτα με τις λέξεις

Ξέροντας πως τα μέγιστα ζουμάρει ο στίχος μου

Πάνω στα απλούστατα των γεγονότων!