Πτολεμαϊδα…

Τα λέω όλα είναι όπως είναι· αυτό

Είναι μια σχέση που ποτέ δεν με κούρασε· οδηγώ

Λιγάκι έξω από την Πτολεμαϊδα· ο ουρανός

Είναι σκλάβος της φθινοπωρινής βροχής· οσμίζομαι

Ηλεκτρικά φορτία

Που απογυμνώνουν την γη από τα ντελικάτα ορυκτά της· ηλεκτρισμός

Είναι όλος μας ο πολιτισμός.

Στον καιρό πάνε οι παρομοιώσεις και χάνονται

Όπως του ανέμου η αψάδα που σε πλησιάζει

Αλλά είναι κιόλας αργά:

Πέμπτη δοκιμασμένη που ανάμεσα από τα βουνά και την καμπίσια

Θαμπάδα, ανεβαίνω υπερσκελίζοντας

την Ελασσόνα, σαν μια φύση

Διονυσιακή, μαγνητίζοντας

Κι άλλο τον νου, κι άλλο τα μάτια μου

Να βρω εκείνο που μου έλειψε κι όμως η τύχη

Ευνοϊκή ξανά και πάλι μου το φέρνει…-

Το τοπίο σκληραίνει την φύση μου. Το φθινόπωρο

όλα τ’ αγιάζει.

Οι κοινωνίες κόπτονται για μια ιδιοτέλεια που σκλάβωσε τον νου πιο πολύ

Απ’ ότι ο ανθρώπινος φόβος. Οι κοινωνίες

με την τεφροδόχη τους της λογικής. Οι κοινωνίες

τα άντρα των ρουφιάνων.

Χάνομαι μες τον νου μου. Χάνομαι

και που δεν θέλω να χάνομαι

Ο λιγνίτης σπιθίζει, ίσως γύρω μου, ίσως μέσα μου, ίσως παντού.

Το άζωτο επαίρεται για μια δική του κοσμογονία.

Η φτώχεια γκρεμίζεται από έναν πλούτο της γης.

Η φτώχεια θέλει την μάζα της πολλαπλασιασμένη.

Η μακεδονίτικη στόφα είναι μια αφετηρία που κινεί τα πράγματα

κατά ένα αμφίρροπο δοκούν..

                                                  Πτολεμαϊδα 19.9.2014