Κάτω απ’ την ευκρίνεια του φθινοπώρου
οι ορχήστρες των δέντρων παίζουν μια συλλαβιστική μουσική
πρίμο σεκόντο.
Με κυνηγά η αγέλη των νερών, με κυνηγά η παγίδα των βρύων..
Οσμίστηκα την θάλασσα
και τα κοχύλια της έπεσαν
μέσα στις τσέπες μου-
με βρήκε έτοιμο για αγάπες το γεμάτο φεγγάρι
Τα κλήματα μιλούσαν,
το σταφύλι χοχλάκιζε
σαν ο χυμός του να βαθύνει μες την κάλμα της ζωής
δυνατό ελιξίριο..
Όλα τα ανακάλυψα
φοβούμενος να μην τα χάσω
αν η συνείδησή μου δεν έκαιγε
όπως η λάβα
που ήθελα τόσο να πω..
2 σχόλια:
Οσμίστηκα την θάλασσα
και τα κοχύλια της έπεσαν
μέσα στις τσέπες μου-
με βρήκε έτοιμο για αγάπες το γεμάτο φεγγάρι
ΣΠ
...κάπως έτσι είμαι όταν θυμάμαι
μια αγαπημένη ακρογιαλιά...
Φιλιά Φθινοπωρινά,
Γιώτα-Δημήτρης
Φθινόπωρο προ των πυλών…
Καλόδεχτο!
Φιλιά Υιώτα!
Δημοσίευση σχολίου