Ποίηση εργατικού δικαίου..

Τους δρόμους που τρέχω τους αποτυπώνω μέσα μου

σαν να δημιουργώ

έναν χάρτη βιασύνης

και μεροκαματιάρικης αγωνίας.

Απ’ τον ιδρώτα μικρά ενοχλητικά σπυράκια

γεμίζουν την επιδερμίδα μου

σαν να πνίγουν

την υγεία του δέρματος

και να μηνούν 
παρακμή.

Αν μιλούσαν τα κόκαλά μου

θα διαμαρτύρονταν

για υπερκαθήκοντα

και υπερφορτώσεις.

κι αυτό,

όπως και να το δεις,

ποίηση εργατικού δικαίου νομίζω πως λέγεται…

Ιδιωτικό συμφωνητικό ανάμεσα σ’ ένα κορμί

και τον μπαμπέση όψιμο θάνατο.

Όλα που αγαπώ

ηφαίστεια είναι.

Όλα είναι μια προπαγάνδα υπέρ

της ποίησης

που,

κι αν δεν θες,

πολλά σε σκλαβώνει..

                                          Λάρισα 9.9.2014