Όταν ποτέ…

Στο αλάτι των βράχων εκμυστηρεύεται η θάλασσα τον καημό της

Ο τρυποκάρυδος

γελά μες το δάσος

και ετοιμάζει τις νέες εξορμήσεις του

Τα τζιτζίκια πεθαίνουν

τραγουδώντας             

Η χλόη αφρίζει     

σαν μια γιορτή του παρανομαστή της ακρογιαλιάς

Το σπίτι μηρυκάζει την ώχρα του

Απ’ τα παράθυρά του φτάνει το φως στην σελίδα μου

Τα βότσαλα ψιθυρίζουν,

η άμμος χτίζει εκείνο που χτίζεται

Αφ’ εαυτού της ορμά η ηθική των λουλουδιών

να βρει την εκβολή της βδομάδας-

Μες τον ωκεανό των εκπληρώσεων…