Η συνταγή…

Τα φυτά αποτινάζουν την βαριά σκόνη τους ενώ

Στην σιωπή εκκολάπτονται θυμωμένες λέξεις του φθινοπώρου που παίζει

Με την σιγανή ψιχάλα και το μυστικό της ψυχής.

Στον αέρα τραγανές μουσικές της εσπέρας κλιμακώνονται ως να φτάσουν

Στον ντερμπεντέρικο αιθέρα της μνήμης μου.

Μια κάψα που έσβησε κάτω από την υγρασία κι άφησε το καύκαλό της

Να σκορπά φωνήεντα δόξας σε ρυθμό πεισματικού καλοκαιριού

Στο αττικό πράο τοπίο.

Ακούω. Προσηλωμένος ακούω.

Και βλέπω. Καθαρότερα βλέπω-

Τώρα που όλα γυαλίζουν κάτω απ’ την επίφαση κι ό,τι υπάρχει

Είναι μια συνταγή ευτυχίας που γεννήθηκε

στην μακρινή πατρίδα της γιαγιάς..