Οδοιπορικό…

Στις πλαγιές που ξημέρωσε ο ήλιος και έλουσε τα δάση της δρυός

Το πουλί ακούστηκε που τραγουδούσε   

τερπνά, υψηλόφωνα,  λυρικά, δονώντας

Το φως της αστραπής..

                                     Κι ο δρόμος

Που σέρνεται δίπλα στον γκρεμό και αφήνει την άσφαλτό του

Να λυγίζει σαν φίδι γυαλιστερό,

τραβά κατά τον κάμπο,

τον απλωμένο κάμπο που αποσβαίνει των βουνών τις εξάρσεις.

Εκεί, στο φαρδύ παπούτσι της πεδιάδας

είδα τους εργάτες να τρυγούν και να μεθούν με το πρωινό φως

Η ποίηση γέμισε αέρα τα πνευμόνια μου

Κι αισθάνθηκα μικρός θεός που πίνει νέκταρ και εκστασιάζεται

Νικώντας την δριμύτητα του ζοφερού θανάτου..