Προσωπικό…

Συμφωνώ λέξεις που καλύπτουν αισθήματα συμφωνώ

Μια μπάντα που τα όργανά της δεν κατσούφιασαν ποτέ

Προ-ιστορίας έδρασα φαίνεται, προ

Ανθρώπινης δόξας

Κι αν κούρασα κορμί την ψυχή δεν την λύγισα- προ

Όλων σφυγμομέτρησα την ερημιά, λάλησα, είπα·

Στο αγιάζι που τρυπούσε τις νύχτες σαν η δική μου προσευχή

Σε έναν ήλιο που συνάντησα

Μικρός εγώ, μικρότερος από στρουθί, εγώ

Ο από θεούς λησμονημένος

Ταιριάζω ένα βαθυκύανο πάζλ

Τ’ ουρανού μου-

Εδώ μετρούνε όλα

Αλλιώς τα γραμμένα: η πόλη με έχει δέσμιο

Τα πέλματά μου κλονίζονται

Η ποίηση με κάνει να θρησκεύω ξεφωνίζοντας

Κάτω από το μαγικό σχολείο των αστεριών

Το μελαγχολικό παιδάκι που ήμουν

μεγάλωσε

Κοιτάει και μετράει τ’ άστρα

Α μακρινέ μου ξεχασμένε Δάσκαλε!

Κόβω ένα φύλλο διαβάζω την γη

Από την χλωροφύλλη της

Το νερό μου μιλά ψιχαλίζει έχω αποδεχτεί το ασήμαντο

Κόβω ένα φύλλο με παραξένεψαν οι άνθρωποι

Είναι του λύκου το τομάρι που δεν βγάζουν από πάνω τους, είναι

Η συνδιαλλαγή τους που μυρίζει αρρώστια και θάνατο..