Η τόλμη μου…

Χαμηλό απόγευμα φθαρμένη βδομάδα ήλιος ωτακουστής..

Στα ρηχά της ώρας η καρδιά μου χτυπάει

σαν ένα τύμπανο που διαλαλεί τιμαλφή ουρανό.

Σιγεί η ποίηση έως να μας αφήσει εμβρόντητους.

Στην εφημερίδα διαβάζω.

Ουραγός κάτω από των φωνηέντων την κλαγγή, νομοθετώ

για μία χώρα που δεν θα υπάρξει.

Αρμόδιος αναρμόδιος.

Μπολιασμένος την ακίδα της πρωτοβουλίας.

Έχουν δίκιο οι ντροπαλοί: η ζωή είναι ένας άκαιρος μύθος.

Ποτέ δεν φτάνουμε πουθενά- μόνο την τόλμη μου λυπάμαι

Που σπαταλιέται σε φιλοσοφίες μπιρ παρά, την τόλμη μου

που κλέβει την δειλία των άλλων και ενορχηστρώνει

Μουσικές ισάξιες, σε λυρισμό, του φεγγαριού..