Αλλά γιατί γράφεις;- θα ρώταγε κανείς.

Αλλά γιατί γράφεις;- θα ρώταγε κανείς.

Και προσπαθώντας να απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση, θα έλεγα ότι γίνονται όλα για να λυτρωθεί η  ψυχή μου. Έτσι που τα κατάφερα να κλείσω μες το μπουκαλάκι το τζίνι της ματαιοδοξίας μου, έχω ελευθερωθεί από κείνα που βάραιναν τα πόδια μου και δεν μ’ αφήναν να τρέξω.

Τρέχω στα λιβάδια των αναζητήσεων, χαρούμενος και ευτυχής.

Και κάπου κάπου σκύβω και κόβω μια ποιητική κατακόκκινη παπαρούνα και την κοιτώ με λατρεία γιατί αυτή, την μεγαλύτερη απόλαυση από όλα μου έδωσε.

Είναι το ποίημα τόσο άσκοπο και τόσο μεθυστικό, όσο ένα φτωχό λουλούδι που επάνω του συγκεντρώνει την αισθητική φιλοσοφία της Ομορφιάς.

Περνώντας λοιπόν ο καιρός και ρωτώντας να μάθω τι εισπράττουν οι άλλοι πια όταν με διαβάζουν, ένας φίλος μου είπε ότι τώρα συνομιλώ με τον εαυτό μου, έτσι το νιώθει.

Παραξενεύτηκα. Μετά που το πλησίασα σαν νόημα κατέληξα ότι μπορεί να έχει και δίκιο.

Κλείνομαι σε σύνορα εαυτού από τα οποία δύσκολα μετά ξεφεύγεις. Γίνεται πιο ερμητικός κανείς και πιο οχυρωμένος. Έχει τίμημα μεγάλο η εσωτερίκευση.

Σιγά που θα σ’ αφήσει απ’ τα δίχτυα της να φύγεις η δική σου μοναξιά.

Αυτός ο στίβος είναι για αόρατους αγωνιστές και πρωταγωνιστές συνάμα.