.jpg)
Είναι μια στιγμούλα, μια απειροελάχιστη
εκδοχή του χρόνου
Που κάνει φόκους πάνω στα πράγματα κι
εκείνα μεγεθύνονται όπως για να τρομάξουν
Τον παρατηρητή. Τότε η εστίαση είναι
εμμονή μιας θεότητας να κρατηθούν όλα μες την έλλογη τάξη και να τα κατανοήσουν
ικανοποιητικά οι ακόλουθοι.
Το φως της μέρας δεν γερνάει, οι σκέψεις
δεν γερνούν, δεν μας ανήκει
Ούτε η ικανοποίηση ότι θα χαθούν όλα
αφήνοντας μέσα μας ένα ίχνος
Από υλικό ξόδεμα που τέρπει κάπου κάπου
την ψυχή.
Σε άγγιξα λεπτή μαργαρίτα, ήπια το
φως σου-
Μίλησα με την φωνή σου, αμύνθηκα στις
επιθετικές ωραιότητές σου-
Και με νίκησες, αναγνώρισα την ανωτερότητα
των ερωτικών σου σπαθιών..
Και έφερα αυτήν την στιγμή την
μαλαματένια, την άψογη ως την σελίδα που, άγραφη περίμενε, το δώρο της μιλιάς
σου-
Έφερα την σιωπή μου ως την στιχομυθία
του λιβαδιού- εκεί
Που το νόμισμα της καρδιάς μου εξαργύρωνε
την αισθητική με ένα ηλιόλουστο παραμύθι που μέσα του δεν υπήρξα κι εσύ εφήμερα
και φευγαλέα υπήρξες..
Σκαρώνοντας του νου μου και της φαντασίας
αβρότητες..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Στρατή,
γράφεις ακόμη πιο ωραία από τότε που σε πρωτοδιάβασα;
Ή η ιδέα μου είναι;
Ο Χριστός Ανέστη! Άντε, και στα δικά μας...
Μελίνα
αυτό κι αν είναι χαρά!!!!
πού είσαι εσύ βρε;
δεν σε συγχωρώ με τίποτα, να ξέρεις.
κι άσε τα κόλπα σου..
δεν με ρίχνεις.
επέστρεψε τάχιστα..
Δημοσίευση σχολίου