Νωρίς κάτω από των ματιών σου το βάθος.
Ο ποταμός που χρηματοδοτεί την σκέψη σου
Έσκυψε. Έκλεισες τα βλέφαρα. Ο ήλιος πέρασε μες την καρδιά σου.
Άσπρα μαντήλια που κουνάν οι ερωτευμένοι μπρος στο πέλαγο.
Λόγια αέρινα που τρώνε την σιωπή.
Μια λάμψη ήλιος και μετά η ψιχάλα η χαρτομάντισσα.
Κουνήθηκαν οι γαίες .
Πίσω απ’ τον φακό που μεγεθύνει κι όμως
Το είδωλο είναι ακόμα εκεί, μικρότερο.
Σ’ ένα φιλί ο κόσμος στερεώθηκε
Σε μια ματιά φλεγόμενη για αγγίγματα θανάτου.
Έχω ασκητέψει στων φιλιών σου την έρημο
Και έχω κλειστεί στης καρδιάς σου την φυλακή.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ακόμα και σ' έναν κόσμο διαλυμένο ένα φιλί και μια αγάπη ατόφια και άθικτη, αρκούν να ξαναχτίσουν μια καινούργια πλάση.
Να είσαι καλά Στρατή μου, πάντα σε διαβάζω απεικονίζοντας τη γραφή σου στο θησαυροφυλάκιο μου.
Ευχαριστώ αοράτη Ευαγγελία μου που αποτελώ μέρος από τις αποταμιεύσεις σου!
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου