Στο τέλος αγανακτούνε κι οι
σκύλοι οι μέσα μου·
Με τούτο, με κείνο· γαυγίζουν·
Φασαρίες μου σκάρωσε η ζωή·
κι όπως όλων μας
Το πικρό πικρότερο φάνηκε.
Συνθέτουν οι μέρες θλιμμένη
μουσική.
Μια σκοτοδίνη άπλωσε πλοκάμια
γύρω μου.
Είμαι αυτός που οι ηλικίες
του απίστησαν
Και μεγάλωσε σιτιζόμενος κατάθλιψης
παραφυάδες.
2 σχόλια:
Δεν είναι ποίηση αυτό, είναι ο καημός μου… ΣΠ
!!!
...κι όμως, οι ψυχές συναντούνται!
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
ΝΥ
Ακριβώς Υιώτα
συναντιόνται!
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου