Τα χρόνια σημαδεύουν τις μέρες τους με κατράμι πηχτό.
Είναι ένας τρόπος να ξεφύγεις απ’ την περιπέτεια·
Συνηθίζουμε να ζούμε απουσιάζοντας,
Επάνω στην γη, σαν ένα έντομο επίμονο που συνουσιάζεται
Γυμνό και εξιδανικευμένο.
Περπατώ κάτω από την υγρασία την αιχμηρή.
Φουσκώνει κάτι τα πνευμόνια μου.
Τι ταλέντο το φεγγάρι να μην μαρτυρά το ύψος του και ούτε
Να είναι το ρομαντικό μαχαίρι των πολλών μα να καρφώνει
Μ’ έναν σουγιά το ποδαράκι μιας σκιάς!
Καλά το σκέφτηκα: ύστερα από το μεσάνυχτο τα πάντα είναι του εγωισμού μου δόκανα!
Ετούτο ο περίπατος αριθμεί βήματα τολμηρά μιας κοστολόγησης!
Το πρωί βγάζουνε στο σφυρί τα όνειρα των ταπεινών.
Ζαρωμένες συνειδήσεις χιλιομπαλώνονται.
Αχ εσύ που ξενυχτάς πίσω απ’ την αστραπή!
Θα θυμηθούμε την ζωή μας γέρνοντας πια κουρασμένοι ‘πα στο μαξιλάρι…
3/3/2025
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου