Να μην αποταμίευσα τίποτα όλα να ρέουν
μες τα χέρια μου κι από τα χέρια μου
να σκιαγραφούνται οι απώτατες απώλειες όπως να είμαι
ότι εκλεπτυσμένο είναι μόνο το ανάριο νέφος που υπόσχεται μιαν απαλή
βροχή, Μαρτίου ακόμη, ο χρόνος είναι ένας αριστοκράτης που έχασε
την φωτεινή αξία του, τώρα φουμάρει απομονωμένος
στην βαθιά μελαγχολία του και ερμηνεύει
αλλιώς τον κόσμο, α Θεέ
που στο σκουντούφλημά του τον
εγκατέλειψες τον δυστυχή
τώρα αφομοιώνεται από σκέψεις που ναυάγησαν ζει έναν οπτικό διακανονισμό
με τα φθαρμένα ρούχα του που δεν θα μπαλωθούνε όπως
και η καρδιά του που τον άφησε ν’ αποφασίσει
λίγος είναι ή στα λίγα βρέθηκε…
Όταν ξυπνήσει απ’ την νοσταλγία θα είναι έκπτωτος στο παραμύθι που
δεν τον φιλοξένησε…
Κι αν ζει ακόμη…
11/ 3/ 2025
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου