Σταφύλι…

Σταφύλι αμπέλου φωτεινής α ύμνε
Της γης μετέωρε
Διθύραμβε που κρούεις
Ανάμεσα από τα φύλλα το βαθύ ερυθρό σου
Χρώμα, σαν αίμα
Του Ιησού και του Άδωνη!

Τρέμει ο ιριδισμός σου και στην όραση βαθαίνει
Μειλίχιο νεύμα και χυμός ακράτου ηδονής- α βακχικό
Φερέφωνο, πόση αθανασία εσωκλείεις
Και δώσμου λόγια να σε πω..

Στα χέρια μου το μεστό σώμα σου ξαπλώνει
Όπως για ύπνο διονυσιακό, και αν ο στίχος
Τα καταφέρει να σε αγγίξει, ευθύς
Ο μούστος σου αναβλύζει ως κεράννυμι από το αίμα τούτο
Την οικουμένη μία Έμπνευση μοναδική και θεία!