Εκάτη…

Σαν ναυτικοί που κάθονται και κουβεντιάζουνε στο κομοδέσιο και είναι ακόμη
Νύχτα και το άστρο
Της τραμουντάνας καλά κρατεί, νέφη 
και άνεμος, από πού εκκινείς φαντασία μου, από πού
Καλπάζεις και βρίσκω
Κομμάτια ψηφίδες μες τον ύπνο μου, σκοτεινή
Ειμαρμένη;

Δεν σε είδα και σε είδα: ήσουν
κρυμμένη μέσα στην φωτιά του ύπνου, σχεδόν
Άϋλη, πάνω στα καταστρώματα, να φοβερίζεις
το φεγγάρι και να ζεις για σένα μόνο, σκοτεινή θεά
Που έζησε αιώνες πριν, τρίμορφη φοβερή Εκάτη..