Μ’ ένα ποδήλατο που άπλωσε τα χρώματα παντού

Μ’ ένα ποδήλατο που άπλωσε τα χρώματα παντού· τρέχει στην άκρη του δρόμου- τι να προλάβει; Κανείς δεν πρόλαβε ποτέ. Η ζωή

σε προλαβαίνει απροετοίμαστο και σε αποφλοιώνει-

σαν ένα φρούτο που φυλούσε το αγιασμένο κορμάκι του. Τώρα ποδηλατεί. Ο ουρανός τον σκεπάζει όπως με νύχτα τον προστάτεψε.

Ακούγονται οι ψίθυροι των ανθρώπων. Στα προάστια, στα σκοτεινά προάστια.

Και τον καλεί η νύχτα στον ανοιχτό οντά της.

Ίσως για όνειρα..