...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

22 Σεπτεμβρίου 2018

Επιγραμματικό…


Ένα πρωί μουρμουρίζω κάτι που δεν ξέρω κι εγώ
κι ο ουρανός αφήνει πάνω μου μια ζάλη όπως για να μην ακούω τα ωραία κρυφά του-
Θέλω να πω λευκά και μαυρίζουν γύρω μου οι αυταπάτες-
Λεκτικός λαβύρινθος να μην έχεις και τίποτα πια να ζητήσεις:
Και του Θεού η εσωστρέφεια να μαίνεται που να μην ξέρεις κατά πού να τραβήξεις-
Λες να είναι το χάος που μας πλαισιώνει αυτή η έμπνευση που την ράγισε κατά το μεσάνυκτο η ευτυχία;
Μια πένσα ανέμου σφίγγει τις φθινοπωρινές μαγείες-
Όσοι ξέρουν να διαβάσουν βότσαλα ξέρουν και να αποστηθίσουν την θάλασσα-
Εγώ αγαπώ να μένω σιωπηλός ανάμεσα στα λουλούδια που αγαπούσε ο παππούς μου
και φροντίζω να κλαίω όταν κανείς δεν με βλέπει –
τι θα ‘φελούσε άλλωστε κι αυτό;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου