Επιγραμματικό…

Ένα πρωί μουρμουρίζω κάτι που δεν ξέρω κι εγώ
κι ο ουρανός αφήνει πάνω μου μια ζάλη όπως για να μην ακούω τα ωραία κρυφά του-

Θέλω να πω λευκά και μαυρίζουν γύρω μου οι αυταπάτες-

Λεκτικός λαβύρινθος να μην έχεις και τίποτα πια να ζητήσεις:

Και του Θεού η εσωστρέφεια να μαίνεται που να μην ξέρεις κατά πού να τραβήξεις-

Λες να είναι το χάος που μας πλαισιώνει αυτή η έμπνευση που την ράγισε κατά το μεσάνυκτο η ευτυχία;

Μια πένσα ανέμου σφίγγει τις φθινοπωρινές μαγείες-

Όσοι ξέρουν να διαβάσουν βότσαλα ξέρουν και να αποστηθίσουν την θάλασσα-

Εγώ αγαπώ να μένω σιωπηλός ανάμεσα στα λουλούδια που αγαπούσε ο παππούς μου
και φροντίζω να κλαίω όταν κανείς δεν με βλέπει –
τι θα ‘φελούσε άλλωστε κι αυτό;