Απολογιστικό..

Κουβαλώ θλίψη μέσα μου, κληρονομημένη

Απ’ την απογαλάκτιση -

Έρχομαι από μέρες καθαρής σιωπής, μυρίζω γύρη των κυττάρων

Φούριες που αφομοίωσα! Ναι.

Κλαίει το άστρο στην αγκαλιά μου.

Εικόνες μιας Κρήτης προβάλλουν στον νου μου αρίθμητες.

Κι ένα λεσβιακό καλοκαιράκι.

Όλα παλιά.

Πώς έζησα, πώς έγραψα, πώς τμήθηκα και χωρίστηκα

σε χίλιες δυο αυταπάτες;

Ο βιοπορισμός μου επέβαλε την αγρύπνια μου.

Αρρώστησα όταν δεν ήτανε να αρρωστήσω.

Και ήπια το σορόπι των λέξεων για να με κυνηγήσει η σακχαρώδης κατάρα μου.

Όλους τους έρωτες συμπύκνωσα αμέριμνος και θορυβώδης.

Νεότερος, περνούσα μέσα από τοίχους, τέτοια ήταν η λυρική δύναμή μου.

Τώρα κρατώ το φλόγιστρο και είναι εντός η πυρκαγιά μου.

Ο τεθλασμένος ευθεία εργάζομαι.