Νύχτωσα ανάμεσα στις ευωδιές,

Τα λόγια είναι παρουσία αλλά
Η θάλασσα 
Πάντα μεγάλη Απόφαση, καημός
Που δεν χωράει σε στήθια·

Νύχτωσα ανάμεσα στις ευωδιές,
Το φεγγάρι με αναστάτωσε· 
Πώς έκλεισες την πόρτα και ήρθες
Να ξαπλώσεις κοντά μου, κυρά
Με τα θλιμμένα μάτια και πώς, εγώ
Ξέρω τόσο τον πόνο σου! Το κύμα

Ακούγονταν που έσκαζε στην ήρεμη ακρογιαλιά,
Τι φως από το παραθύρι μπήκε και καλά
Ασήμωσε το βορινό ντουβάρι, αγαπούλα μου, και πόσο
Αγαπηθήκαμε που ούτε ο άνεμος το ξέρει, μέχρι
Το πρωινό να στείλει δυο πουλιά να τιτιβίσουνε ευτυχισμένα!

Στην γλάστρα δυο ζουμπούλια σμίγουνε σαν περηφάνιας δώρα·
Και το φιλί σου δεν ξεθύμανε και το κορμί σου ούτε·
Τραγούδι ο φλοίσβος και κινεί τις ρίμες όλες υποτακτικές και στην υγειά σου·
Θάνατο δεν φοβήθηκα και πάλι, όταν σ’ έχω, δεν φοβάμαι για παντού να σαλπάρω..