Διάλεξα τον άνεμο

Μπορεί μια ψιχάλα να κρατήσει την αγωνία της μέρας και
Να γουβιάσει τον χωματόδρομο ως να χωρέσει
Των τζιτζικιών το τετέρισμα, του πουλιού
Το τραγούδι, τον ώριμο Αύγουστο, προτού
Κι εσύ λείψεις απ' το τοπίο και μείνει η ακτή
Έρημη σαν ακύμαντη μελαγχολία;

Διάλεξα τον άνεμο γιατί μου παρέσυρε την φωνή
Και την βρήκα ψηλά, στα δροσερά μποστάνια
Όπου οι συντυχίες των αγγέλων σμίγουνε με των παιδιών τις φωνούλες·
Είδα τον αδέσποτο σκύλο που γαυγίζει τον περαστικό και μένει
Κρυμμένος πίσω απ' τα σκίνα όταν πέφτει αγαλινά
το βράδυ και του φεγγαριού καρπώνεται την ησυχία..

Ευδοκίμησαν οι αγρύπνιες μου και σορόπι τις ήπια·

Ευδοκίμησαν οι αγρύπνιες μου και σορόπι τις ήπια·
Ο στίχος φωτοβόλησε και πουθενά δεν γράφτηκε, μόνο
Στο σπίτι των ανέμων η κρυστάλλινη σφαίρα αντιλάμπισε πα'
στα ντουβάρια και στην ανατολική μεριά της κάρφωσε
την άοκνη αράχνη·
Στην γλάστρα μοσχοβόλησε ο βασιλικός·
Μια δεκοχτούρα χαμηλά στον ουρανό κυνήγησε το όνειρό της·
Μάγκωσε ανοιχτή η πόρτα: εισέβαλε
ο ήλιος και σου μίλησε μου μίλησε..

Του ανέμου άθυρμα…

Η πυξίδα κατά τον Βορά, ο αέρας αράγιστος, πείσμονας,
Αδύνατος πνεύμονας και χέρια δυνατά, βήχας
Στο μπαλκόνι, ο βασιλικός συμπονά την αφεντιά σου,
Κινεί τα νήματα της αγρύπνιας, κάθεσαι
Κάτω απ' το φως του φεγγαριού, μια μουσική
Παίζει απαλά, φυγόκεντρες είναι οι μνήμες, ντεραπάρουν όλα μες το ξαφνικό φως του όρθρου, ο νους σου τραβά
Κατά τον Νοτιά, θα σε εξουθενώσει
όμορφα ετούτη η όστρια..

Άσε μου τον εγωισμό της ηλιαχτίδας

Άσε μου τον εγωισμό της ηλιαχτίδας και ελέησέ με 
Με τα σχήματα που βρίθουν ομιλίες χρωμάτων, δέσε
Την σκέψη μου με το ήθος των λουλουδιών, φέρε με
Κοντά στα ειπωμένα που αγιάζουν, παιχνίδισε
Πάνω μου αστραπές και του Αυγούστου ψηφίδες- στην φλέβα
Του νερού, στην μετάληψη
Του πνεύματος που βοά στης μοναξιάς το καταφύγιο- ώρες
Που από την αγρύπνια γράφονται οι πιο βαθιοί ψαλμοί, και οι ενότητες
Συνθέτουν το χρυσίον
των επιφωνημάτων..

Λύπη απροσδιόριστη…

Λαχανιασμένος μέσα στους αιθέρες-
Πού είναι ο ουρανός βρώσιμος και πού
Ακουμπά στις πλάτες των ονείρων;
Λαβώθηκαν οι αρετές μου.
Στην εστία της φωτιάς η σκέψη και στον κήπο που μπόλιασε
Τα άνθη του με μουσικές αγγέλων, κερδήθηκε τόσος παράδεισος.
Ηθικές που προϋπήρξαν της ζωής και που συντελέσαν ιερό τον μακάριο θάνατο-
Αφήσαν ίχνος επάνω μου και μια λύπη
απροσδιόριστη, από εκείνες
Που βάφουν την ψυχή πολύχρωμα ωραία..

Περίπου προστίθεσαι

σε ένα φόντο παραμυθιού κι όταν

μεσημεριάζει,

φωνούλες πολυσήμαντες ασημίζουν

πάνω από τα γλαφυρά δέντρα κι έως

να απαλλοτριωθεί η Άνοιξη και να μοσχοβολήσουν

οι ίασμοι

και τα πλανητάρια των τηλεσκοπίων να ανακαλύψουν

νέα αστέρια

που γεύονται την φιλαυτία σου και πάντα

αμφιβάλουν

για μας που είμαστε οι δορυφόροι του Έρωτα..

Θήλυ…

Ρίζα της φωνής ρίζα

της σκέψης, του ανέμου

και της γης ρίζα·

Στο αίτιο των παλιννοστήσεων ήρθες

κοντά απλώνοντας

Τα ζωτικά φτερά σου κι ενώ

Υπήρχες κάτω από την σκέπη ενός φλοιού

Από μαργαριταρένιες απουσίες- φύεσαι

Από το Τίποτα,

Γυναίκα του Μύθου, Γυναίκα

Υποσχετική,

φλύαρη

και αμίλητη,

παραμυθένια

Αβρή,

νωχελική,

αεικίνητη,

Που μαλώνει

με το σοβαρό αγκάθι του πόνου,

αράγιστη

Και μούσα των εκπλήξεων

που είχα

και είχες..

Ο έρωτας…

Ο έρωτας είναι μια θαμπή διαφάνεια των ξεθυμασμένων φιλιών-

Μπάζει από παντού θλίψη·

Η μελαγχολία του καρφιτσώνεται πάνω στα πέταλα των ρόδων·

Κυριακή, ό ήλιος τρέμει πάνω απ' τα νερά,

Μια ηλιαχτίδα ράβει τα σχισμένα σεντόνια του ύπνου,

Είμαστε ανέστιοι και τροφοδοτούμε το σύμπαν μελάνι,

Γράφουμε λέξεις που εξηγούνται απ' το μεράκι του θεού.

Ο έρωτας είναι μια συγχορδία οργάνων που πλάθει ζεστή Ουτοπία.

Ο έρωτας είναι η θλίψη, η μελαγχολία μας.

Και δεν μπορούμε χωρίς τα γυαλιστερά παπούτσια του να περπατήσουμε

Στην μέσα μας άβυσσο..

Τριζόνι…

Ξενυχτάς τριζόνι, σκίζεις
τα υφάσματα της νύχτας..
Στον μικρό κόλπο, στην άξεστη σελήνη,
Γρατζουνάς την πόρτα του ουρανού, ζωύφιο
επίμονης ματαιότητας.
Μπαίνεις στον νου μου, μπαίνεις
μες την σελίδα που διαβάζω, κι αρχίζεις
Την μονότονη ψαλμωδία σου, αφηρημένε ψάλτη
Μιας χαμένης αγάπης.
Πίσω απ' τα φυλλώματα, κάτω
Από των άστρων την θαλπωρή, μένεις
Τυφλό όργανο μιας ανυπακοής που ο φανατισμός έχει
Να ξεκλειδώνει τα άδεια δωμάτια
Της ονειροπόλησης.
Και μονολογείς,
απρόσκοπτα μονολογείς
Ήθη της δικής σου χροιάς, τόνους
Της δικής σου μουσικής- παράξενο!
Ως να σωθεί η βραδιά και μόνοι πάλι
μες την μέρα να βρεθούμε..

Σχοινιάς 19 Αυγούστου 2016

Βαρύτητα του ξεκούρδιστου κορμιού και έλα να ανασυντάξεις τις δυνάμεις όλες-
Κολυμπήσαμε κοινωνώντας τα άχραντα της θάλασσας·
Ένας ήλιος γέλαγε ως το απόγευμα, μια πλάση
Ζεστή και ωραία, όπως να την καμώνουν οι θεοί των θεών.
Ψυχή, αδούλωτο αγαθό, βρες μου
Τα μυστικά περάσματα όπου η κατάνυξη χωρά και κανοναρχούν οι ελπίδες.
Πεύκα ως το μικρό, τεμπέλικο κύμα,
Βαθαίνουν την Στιγμή και μένει ένα ποίημα μετέωρο στο τρανό ακρογιάλι
Όπου βασίλεψε ο ήλιος και εμείς εμπνευσμένα χαθήκαμε..

Βότσαλα…

Τα βότσαλα γυαλίζουν στο φεγγάρι, κοίτα τα βότσαλα: επάνω τους η θάλασσα εναποθέτει ελπίδες- κοίτα τα βότσαλα: μηρυκάζουν τον ρόχθο των κυμάτων, είναι λαβωμένες ρίμες που δεν τέλειωσαν το ποίημα- κοίτα τα βότσαλα: αποτυπώνουν την αισιοδοξία του πελάγου, ψιθυρίζουν γλυκά τον κόπο των νερών, είναι μυστικά που ομολογούν οι γέροντες λίγο πριν απ' την δύση, ανοίγουν νέες σελίδες- κοίτα τα βότσαλα: σαν πάτσγουορκ του ενός και μόνου Λίθου, εκείνου που μας περικλείει σαν ένα προστατευτικό χέρι που γράφει στην ακρογιαλιά την παρτιτούρα της θάλασσας..

Οχυρώσου

Κάνει κρύο το πρωί, να φοράς
ζεστά ρούχα
και να δοξάζεις την Ανατολή.
Μέσα σου
είναι ένας παράδεισος- μα η ζωή
κλέβει μακέτες απ’ την κόλαση όπως ο άνθρωπος
την ξοδεύει. Βρες
όμως έναν τρόπο να καταλαβαίνεις
τις κακοτοπιές και οχυρώσου
πίσω από των ιδεών τα κάστρα-μην συγχρωτίζεσαι
με άθλιους και με ρουφιάνους- αυτό
που θέλει η ψυχή σου
ανθίζει μες τα τριαντάφυλλα
και δίνεται
μόνο σ’ εκείνους που η όσφρηση δεν τους προδίδει..

http://tovivlio.net/

Τρέμουν παραθυρόφυλλα απ’ τον αέρα

Τρέμουν παραθυρόφυλλα απ’ τον αέρα και της Λήμνου

το φως ξουραφίζει τον κάμπο

μέχρι γιαλό.

Στο σπίτι κάτω απ’ την κληματαριά που έγειρα να κοιμηθώ και με πήραν

χίλιες οι σκέψεις-

Τσαμπί σταφύλι και μεσημεριού η αντηλιά

Και της παρέας των φίλων η ευχαρίστηση-

Έγραψα τα εμβλήματα του ήλιου στην καρδιά μου,

Ήπια μέχρι μεδούλι μουσική,-

Τρελό παιδί μου πού με πας που είναι θεσπέσιες οι ανοικτές οράσεις

Και ένα τοπίο ρέμβης κάνει κάθε λέξη που θα γράψω να γιορτάζει λυρική!..

Τα σχήματα είναι που με εξιτάρουν, τα σχήματα.

Τα σχήματα είναι που με εξιτάρουν, τα σχήματα. Δένονται μες το βλέμμα μου και υπεισέρχονται στην ποίηση κληρονομώντας το φως που είχαν και το φως που θέλω. Ένας χορός από χρώματα που γελούν και συνουσιάζονται σαν για να μου ανήκουν οι αζωγράφιστες ψηφίδες που θα μιλήσουν από των ποιημάτων το βήμα για την χαρά, την ζωή.
Τυχερός μάλλον θα είμαι! Νιώθω την πανδαισία τους ενώ η φτώχεια μου περιορίζεται στο ταπεινό χαρτί και το μολύβι που έχω.

Σχοινιάς 16 Αυγούστου 2016

Πλαγιοκοπούν αέρηδες την σχεδία του ύπνου και
Όρτσα σηκώνεται το λυρικό σκαρί
Των ονείρων. 
Με φούρια και με πείσματα.
Κολυμπώ
Και στα βαθιά η αρμύρα παίζει με τον ουρανίσκο μου
Ψήγματα όλη.
Η θάλασσα
Υπερτερεί με τον αιώνιο θρύλο της κι η ώρα
Του μεσημεριού καλά με ζώνει
Όπως ο ήλιος με διαλέγει για εκλεκτό.

Ένιωσα κι είπα- είδα τον βυθό
Να στέφεται με το καλόγνωμο φύκι και 'κει
Στα ήσυχα της άμμου,
κάπου ανάμεσα, ο σπάρος
Ασημίζει κι αντιλάμπει
στην ατμόσφαιρα
Των σκοπών και των υδάτων..

Κάπου το φεγγάρι τρυπάει τ' ουρανού το ταβάνι

Κάπου το φεγγάρι τρυπάει τ' ουρανού το ταβάνι
Και ο άνεμος εισβάλλει χαρωπός νικητήριος.
Ένα σχήμα νύχτας θρέφει τις σκιές των ονείρων
Και ο ύπνος έχει βούληση θεασάμενη.
Ισχυριζόμαστε τους εαυτούς μας τότε 
και μένουμε ερωτευμένοι κάτω απ' τα σεντόνια του καλοκαιριού.
Μια συνάντηση στον πέρα κόσμο, εκεί όπου οι μοναχικοί έχουν την τύχη
να ακούν μες τον παράδεισο όπου η μουσική τα σμήνη ξεσηκώνει
Των πουλιών που για τον έρωτα αποδημούνε.

15 Αυγούστου 2016

Στο Υδάτινο σώμα σου ο ήλιος ανατέλλει κραυγάζοντας

Μια μουσική διαπερνά τη  ησυχία των κήπων

Και όλα μένουν ελεύθερα πίσω απ' την αγρύπνια που είχα και είχες.

Ο θάνατος ακούγεται που οπισθοχωρεί

Μες τα φωτεινά σου βασίλεια- ω Παναγιά μου

Που εγείρεσαι επάνω στων κυμάτων τον αφρό να πεις

Πού φτάνει και που βλέπει αιώνια η Ελλάδα..

ΚΕΡΔΩΟΝ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ..

Κάτι αγκύλες πλατιές από νερά που μοσχοβολάνε 
ανοίγονται πρωί πρωί και χωρούν

όλη την πλάση· των πουλιών 
οι αποδημητικές καρδιές 
στερεώνουν την μουσική πιο ψηλά·

Βάφεται χρυσαφής ο ουρανός· ένα μειλίχιο 
αεράκι θωπεύει στα χωράφια τα αγκάθια·

όλα τα πάθη συγχωρούνται, όλες οι αδικίες· ξύπνα 
νωρίς και γιόρτασε σ’ αυτό το πανηγύρι

των αισθήσεων· η Παναγία 
διαβαίνει ολόχαρη τα πέρα βουνά-

στο μαντήλι της είναι ιστορισμένος ο ανθρώπινος πόνος·

κοίτα την: έχει καθαρά μάτια και είναι όλων η Μάνα·

την φωνάζουν οι αθώοι αμνοί που μες την χλόη μηρυκάζουν

βοσκώντας ζεστό επουράνιο φως.

Ένας κόκορας φωνάζει δάσκαλος της ανησυχίας,

ένα μοσχαράκι κοιτά τον ήλιο που του χαμογέλασε..

Τόσο απλά θέλησα να τα πω που θ’ απορείτε·

αλλά η ζωγραφική των αισθημάτων 
είναι επιστολή χωρίς βουλοκέρι-

όλα στο τέλος θα φανερωθούν-

θα μείνουμε μόνοι, θα ευτυχίσουν 
όσοι πρυτάνεψαν στην μοναξιά και ξέρουν

πώς να ακούσουν το σιτάρι που θερίστηκε και πώς

μέσα τους 
η κάψα για τον έρωτα συνεχώς μεγαλώνει..

                                        Κως  15.8.2012

Οι δρόμοι...

Κάτι να μπορεί να ξεσκαλώσει από την σιωπή και να ενεργοποιήσει

την χοάνη της νύχτας.

                                   Όπως οι δρόμοι που περπατιούνται από άγνωστους περαστικούς και σταματούν στο δασάκι, κοντά στις γραμμές των τρένων.

Μια νυχτερίδα ζητά μα δεν ξέρει το έλεος.

            Οι βιτρίνες έχουνε άποψη-φωταγωγούνται

               στρέφοντας πάνω τους τα βλέμματα των πελατών.

Το κέρδος, όπως το λέει ο ποιητής, σφυρίζει.

Ξενικές επιγραφές φτωχαίνουν κι άλλο την γλώσσα.

Αυτός που το καταλαβαίνει, ανησυχεί.

                                      Περιποιημένες γυναίκες λοξοκοιτούν λες κι είναι ο έρωτας                                                   της μιας στιγμής διαπραγματεύσιμος.

Περνά, αποφασιστική η αστυνομία.

Η ηθική που ρέει γύρω μας κανέναν δεν πείθει.

Τα λόγια και οι κουβέντες έχουνε έλλειμμα.

Κάποιος βολιδοσκοπεί τι πιστεύει το πλήθος όμως

κανένας δεν απαντά στις αγωνίες του θεού.

Όλοι αγαπούν τις συνάξεις σαν να ‘ναι μια μάζα που άκριτα κυριαρχεί

επάνω στην πραγματικότητα που σήπεται..

                                                     6.10.2013

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Φύσηξε σθεναρά και φουρφουρίσανε πολλαπλασιασμένα
Τα φύλλα των δέντρων 

στέλνοντας τον ήχο τους 

ως την καρδιά του απογεύματος. 

Πύλες ανέμου τόνισαν την μισαλλοδοξία πριν
Το σκοτάδι 'ρθει και όλα τα τυλίξει.
Αντίλαλος η μέρα πάνω στα νερά. Κι η πόλη
Βραχεία- 

σαν κεφαλή κοπής- 

υποτονική
Και μουδιασμένη.
Λείπουν αυτοί που εχτές πανηγυρίσανε για μια χαρά που δεν κατάλαβαν. Λείπουν 

αυτοί που και παρόντες, πάντα λείπουν. Εκθαμβωτική
Ησυχία. 

Και την ζητώ. 

Πλένω το πρόσωπό μου να
Φύγει οι ύπνος. 

Ανοίγω το βιβλίο μου· ο κάθε στίχος
όμορφα κι απόψε με σαστίζει. 

Κι η μουσική
Ακούγεται σιγανά, 

πλέκεται
με τις ηλιαχτίδες 

που γελάνε· 

ένα ρίγος
Με διαπερνά· 

έσω αθάνατος λοιπόν- πολλές φορές
κι ας μην το ξέρεις..
Σου μιλά το μπολιασμένο με παρακλητικούς κανόνες 

Σαββάτο..

Σαν αξημέρωτα ακόμη-

Σαν αξημέρωτα ακόμη- πεφταστέρι
Βουτά μες την άβυσσο· τι να μαζέψω
Από του χάους τον αντίλαλο, ποιό φωνήεν
Θα σκούζει εκεί,
όπως μικρού παιδιού η γκρίνια· κι όταν
Προλάβω μιαν ευχή, ο κόσμος
θα ανάψει
Τον ήλιο του-
όπως να κυνηγά μια ουτοπία
που
δεν θα του παραδοθεί..

Τα σκουλαρίκια που έλεγε η γιαγιά μου-

Τα σκουλαρίκια που έλεγε η γιαγιά μου-

αναμμένα

ως την δόξα τους και τώρα

σταματημένα

σε ένα άλλον

αόριστο κήπο·

Κι εκείνη

ούτε ανάσα ούτε ίσκιος που προβαίνει

πίσω από την μάντρα

με το μικρό της ποτιστήρι, δροσίζει

τις γαρουφαλλιές.

Λόγια μες τον αέρα, ξεθυμασμένα, όπως

μουσική

που εξασθενεί

σαν έρχεται

το βράδιασμα

και οι πανηγυριώτες

κουρασμένοι

σταματάνε.

Χρόνος μες το κουκούλι του- σαν

χρυσαλίδα

που υποσχέθηκε

μια νέα ζωή.

Και το λουλούδι

βαρυσήμαντο

και μόνο

ξορκίζει την παλιά ηχώ

σκλαβιάς που έσβησε

μα ούτε καταλύθη'..

Α ρε γιαγιά πώς μου 'λειψες! και ήρθανε

πιο δύσκολα

και που δεν τα περίμενα

έτσι τα χρόνια!

Θα μου παρασταθεί θεός;

Θα μου παρασταθεί θεός ,

ο ίδιος ή με κάποιο πλάσμα του

φτερακοφόρο;

Δύσκολα κίνησε η νύχτα·

είναι και ο αέρας που λιγόστεψε·

λικνίστηκαν το απόγευμα τα κυπαρίσσια·

Ένας βράχος αντιμίλησε στην θάλασσα·

το φεγγάρι μετά

Ήπιε τον καημό της μέχρι πάτο·

Ακούστηκε ο χορός της τραγωδίας που απομνημόνευε το χορικό·

Τόση ποιητική ζάλη!

Ο σκηνοθέτης απουσίαζε μες τα κρυφά·

Τον έβλεπα που κάπνιζε πίσω απ' το κοίλον·

Το θέατρο γέμιζε από κομπάρσους που πουθενά δεν χωρούσαν..

Θα σπαταληθούν μάτια ερωτικά έως να φτάσουμε στον μυχό της αγάπης.

Θα σπαταληθούν μάτια ερωτικά έως να φτάσουμε στον μυχό της αγάπης.

Θα εγκολπωθούν ρίμα οι μνήμες, θα φωτίσουν

Ωραία τα πανηγύρια των ποιημάτων.

Οι κοπέλες θα ντυθούν λουλουδένια διάθεση και θ' ανεβούν στο σκαλί που βλέπει στον προσοδοφόρο ορίζοντα

Της έμπνευσης.

Το καλοκαίρι θα χλιμιντρίσει σαν περήφανο άλογο στο αλώνι της σκέψης.

Εκεί θα σε συναντήσω: που η λάβα ζώνει την κάθε λέξη μου με χαρισάμενη δόξα.

Και θα μιλήσουμε δυο λόγια που μηνούν τον πόθο ιερότερο..

Ιερόν…

Ωραία να σε θυμούνται όμως δεν
ξέρω πού Θα χαθεί πάντα το νόημα,
απ' ό,τι πράξεις
Τα μισά απωλέσθηκαν- ίσως
Σε εκτιμήσει ο περίγυρος
Των δέντρων που θα μπολιαστεί
με το κατόρθωμά σου- αυτό
Που μένει
Είναι μια ανάσα ίσκιου που μεταφυτεύεται
στην καταιγίδα· να λέω
Που προκύπτει φωτιά κι από κει ορμά η ψυχή σου
Να πολεμήσει για να μην βεβηλωθεί
Το ιερότερο που πίστεψες και είχες..

Βουκέντρα

Βουκέντρα η σκέψη σου κι όλες τις νύχτες με κεντάει
Ο πόνος άγονος και σχηματίζει ολέθρια φυλακή
Στον εαυτό μου κλείνομαι κι είναι τα βράδια μου θλιμμένα
Όπως σε φέρνει η μνήμη μου κοντά, μες την οθόνη του μυαλού..

Η υγεία των πάντων χάλκινος ύμνος στην ανάσταση

Βλασταίνουν οι ψίθυροι μεσόγεια κι ο ήλιος κομπάζει
Δυνατό κρασί των εκπλήξεων μεθά την κοιλάδα
Λουλούδια σμίγουν για να αποθεωθούν τα χρώματα
Μια γύρη βελουδένια γίνεται η ανάσα της μέλισσας
Παντού ευωχία ο κόσμος παντού ηδονή

Η υγεία των πάντων χάλκινος ύμνος στην ανάσταση
Ρεαλισμός να τολμάς χίμαιρα να νικάς και να φεύγεις
Ό,τι αντικρίζεις αποκτήματα της φαντασίας και μόνον
Τιμαλφή που θα σου αποσπάσει ο καιρός και θα φύγεις ρακένδυτος
Για μια ελπίδα ζούμε για μια συνείδηση που κλώθει ουτοπίες..

Θάνατος…

Ο θάνατος μας διαβάζει εμπνέοντας αφηνιασμένες πεταλούδες…
Στις σελίδες του οι φλέβες στεγνώνουν και οκνηρό κυλάει το αίμα.
Όπου κοιτάξεις, πνιγηρή σιωπή.
Και μια ακολουθία από αμαρτωλούς αναμάρτητους που ποιός αλήθεια τον λίθον βαλέτω;
Πού χάνω το νόημα;
Ο εσμός αποσυντίθεται και σκόρπιες αποδεκατίζονται οι διμοιρίες.
Με τόση οξυδέρκεια μας πολεμάει ο ακατονόμαστος;
Σκεβρωμένο το εξώφυλλο και το βιβλίο κλείνει και ανοίγει μόνο του
Όπως στον όλεθρο κι εκείνο συντελέσει.
Τσιτωμένη αγρύπνια. Ο φόβος μου
Από την απραξία του μην νικηθώ..

Χορός παραδοσιακός..

Να κινείς το Αόρατο
κατά το μέρος σου..

Βήματα μες τον ήλιο, τραγούδι
Παλιό, αρχιτεκτονικό, που στέκεται
Στην παράδοση- μάθε ν' ακούς..

Και η παρέα που αφήνει των προσώπων της το φως
Να ενώνεται με του καλοκαιριού την ευκολία,
Αιθέριο σμίξιμο να ζει κανείς με παρρησία.

Στο χώμα
Η κνήμη χοροπήδησε- στο χώμα
Η γη καημό μετέδωσε- στο χώμα
Όποιος χορεύει, ως κατάβαθα γελά..

Όπερ έδει δείξε..

Παράλια της φαντασίας. Οσμίζομαι θάλασσα
και ουρανό ένθεν και ένθεν.
Κήποι φωτεινοί που αλλάζουν την πρόσοψη
ενός ακαταχώρητου παραδείσου. Στο χέρι μου 
είναι οι σιωπές- τις ξεφλουδίζω
Και πίνω το νέκταρ τους.
Του καλοκαιριού η ικμάδα κάνει να ασθμαίνουν τα φυτά και 
να ασφυκτιούν τα ζωύφια.
Ατμοσφαιρική υδατογραφία:
όλα ιδρωμένα, ζαλίζονται να πλέουν μες τον άσφαλτο ήλιο.
Ο τρόπος μου μυθολογία.
Η περιπλάνησή μου μυθολογία.
Όλων των μύθων το απαύγασμα,
ενός πουλιού ο κελαηδισμός
που τρύπησε
το τσόφλι του μεσημεριού και έστειλε
στον ουρανό χαμπέρια.
Διαβάζω την μελαγχολία ανάποδα
και μου δίνει
άθροισμα ένα ασύλληπτο μηδέν που τείνει στο άπειρον..
Όπερ έδει δείξε..