Δεν έχω λέξεις πια

94.

Έτσι εξαγνίζεται κι ο ήλιος πάνω στα νερά

Της απλωμένης θάλασσας.

Κάτι ορθόπλωρα καΐκια είναι οι μαντατοφόροι του καλού καιρού.

Κι ύστερα παν’ οι τράτες

Για καλή ψαριά.

Το σχισμένο ρούχο -πρωινό- μετά  απ’ τον έρωτα

Ολονυχτίς κάτω από το δυνατό φεγγάρι.

Βαρελότα σκαν τα κουκουνάρια των πεύκων.

Πάνω  στον φλοίσβο τα λιθάρια που είπε η θάλασσα

Λειασμένα με κόπο  αιώνων.

Δεν έχω λέξεις πια, δεν έχω μουσικές

Ευθείες και τεθλασμένες.

Αγκυροβόλησε η χαρά μου μες το αμετάθετο πρωί.

Κάτω απ’ το ημερινό φεγγάρι!

                                                                                          7.2008