Μια ρευστότητα δωρική · και τα πράγματα
βουλιάζουν μες τις καταστάσεις, σχεδόν γερνούν- αλλά πάντοτε
διατηρούν την ταυτότητα τους.
Σπαραξικάρδια τραγούδια στην ταβέρνα της γειτονιάς· βάφει μελαγχολία το απόγευμα.
Τα σπίτια καταπίνουν την ώχρα· το ένα πλάι στο άλλο- σαν ένα ομολογούμενο μυστικό.
Οι ματαιοδοξίες των ανθρώπων εξέχουν όπως αυτές οι ψιλόλιγνες λεύκες
που τρέμουν ανάμεσα σε γη κι ουρανό.
Τότε είναι η χρυσή σιωπή σαν ποίημα- καθώς κοιτάζεις και ξέρεις
να εκτιμάς τον απλό ψίθυρο της ελιάς, την λιανή φωνή του πουλιού
που κοιμίζει κάτω από την απαλή κοιλιά του
δυο λιλιπούτεια φεγγάρια..
3.5.2012
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου