Αγαπώ την νύχτα
έτσι που έρχεται
Γυμνή δίχως πολλές επιφορτίσεις
Αγέρωχη και χωρίς να ‘χει τα πολλά εφέ της μέρας.
Περπατώ στις σελίδες της κρυμμένος
Στην σκέψη μου, σχεδόν
Μοναχικός που γεύεται την αμβροσία νοημάτων.
Και γνώριζε: υπάρχει πάντα ένας κρυφός
Τόπος όπου ευδοκιμεί η ψυχή καθώς
Πλησιάζουμε στον νικητήριο θάνατο.
Βλέπω το πρόσωπό σου εκεί
Που είσαι μελαγχολική πριγκίπισσα και στέκεσαι
Επάνω στο μπαλκόνι τ’ ουρανού.
Εγγράφω μέσα μου την μουσική των φιλιών και ένας ύμνος σπουδαγμένου χάους
Μου δίνει την άλγεβρα των συναντήσεων
Χέρι με χέρι και οδεύοντας προς το γυμνό κορμί..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου