Σκαρφαλώνουμε προς μια ουράνια ουτοπία.

Ίσκιε της μελαγχολίας κυρτέ επαίτη του φεγγαριού

τραβάμε όλοι την σφιχτή αλυσίδα μας

με νόημα νεύοντας στους άλλους που δεν ξέρουν ότι προδοθήκαμε

και σκαρφαλώνουμε προς μια ουράνια ουτοπία.

Η Κυριακή έχει μια αισιοδοξία παλαιολιθική

η Μαρία για ό,τι κι αν λέμε σωπαίνει

ο Βασίλης θέλει να ζήσει σε ερμητική μοναξιά

και με αυτά που λέει θα τραντάξει την γενεαλογία.

Κι έτσι η ζωή είναι στο τέλος μια ψεύτρα που ποιός την πιστεύει.. Μόνο

χαλώντας την τάξη της φτάνεις σε ένα που εκπυρσοκροτεί τριαντάφυλλο

νυχοπατώντας ανάμεσα σε απροσκύνητη Αξία..

                                   Ρέθυμνο 12.5.2012