ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΥ..

Περπάτησε ανάμεσα στους ίσκιους ανασηκώνοντας το φόρεμά της.

Η γαλήνη είχε νόημα και η σιωπή ήταν καθ’ όλα ουσία.

Τότε βασίλισσα των εμπνεύσεων τώρα μια ράθυμη μούσα

των τελειωμένων απολαύσεων.

Σύντροφος του μη-χρόνου

Φιλειρηνική απουσία.

Φωτισμένη περίεργα κι όλο να λάμπουν τα μαλλιά της.

Ιέρεια που λειτουργούσε στο δυσεύρετο οξυγόνο της σκέψης.

Ντελικάτη. Ξεκλείδωσε όλους τους κορμούς των δέντρων και καθώς

σκουντούσε τα κλαδιά, τα μισοκοιμισμένα

πουλιά αναστατωμένα σιγοτιτίβιζαν.

Στο άλλο άκρο του κοιμητηρίου κι απ’ τον κόσμο των πνευμάτων

άνοιξε σαν βιβλίο μπρος της το μεσάνυχτο.

Διάβασε ανακόλουθα.

Υπήρχε σε όλα θεός αλλά εκείνη ένιωθε την απουσία.

Με μια πνοή άφησε τον γλυκό της αναστεναγμό να σπάσει τον δυσκίνητο αέρα.

Απλώνοντας το χέρι πάνω από την πλάκα του παλικαριού δάκρυσε και φανήκανε διαμάντια

που ιριδίζανε στα μάγουλά της.

Έκαιγε ένα καντήλι αναμμένο.

Κι όταν τελείωσε τα λόγια τα έσω, τίναξε μία ξαφνική τα ξέπλεκα μαλλιά της

και ακολούθησε τον δρόμο του μεγάλου ύπνου

γλιστρώντας πάλι ανάμεσα από τους κίονες των δέντρων, ώρες

πολλές πριν ξημερώσει, έφυγε

ανασηκώνοντας κάπου την γη, προς το μακρύ

ταξίδι του θανάτου..

                                        9.8.2011