Τι σχολείο μου ήταν πάντα οι εικόνες!

Διαμελίζουν οι μαινάδες τα αισθήματά μου μέσα στο βαθύ
σκοτεινό δάσος

Κλαίει η νύχτα

Τα δέντρα στέλνουν το λιβάνι τους μες τον αέρα

Θαύμα η προσήλωση
και γράφει ανάπαιστους σαν από τελειωμένα παραμύθια.

Οι γυναίκες έχουν βαθιές αγκαλιές και όλες μου αρέσουν

Ιέρειες της ηδονής
νεότερες πάντα νεότερες

Μετά από κάθε συνουσία

Αντιλαμβάνονται τον φαλλό σαν οικουμενικό λουλούδι

Μυστικά χαρισάμενο.

Από την μεγάλη ερημιά την μέσα μου

και την μεγάλη κούραση εύκολα πάω παντού

Εθελούσια είναι η άνοιξη μια ιστορία φωτεινή

Εντολοδόχος των θεών, ο Μάιος.

Δροσερά δευτερόλεπτα πέφτουν επάνω στα γραφτά μου

Έτσι όπως η Κρήτη το θέλει

Κουβαλώ ο έρμος παντού τις λασπερές αγωνίες μου

Φέρτε το ″εγώ’ έως το μεγαλόπνοο ″εμείς″

Να λάμψει με μύθο ο κόσμος.

Τι σχολείο μου ήταν πάντα οι εικόνες! Μ’ αυτές πορεύτηκα, μάλλον

Έτσι μπορώ να σκέφτομαι

Ποτισμένος υπεροψίες χρωμάτων και κρότο που αφήνουν τα πινέλα μου

Όταν πετυχαίνουν διάνα μια ζωγραφική αναγγελία..

                            Ηράκλειο Κρήτη  10.5.2012