ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ.,

Δ.

Σαν μια νεροσταγόνα που θα πέσει και δεν θ ακουστεί

παρά στην χώρα των ερωτευμένων…

Μα εγώ σε φίλησα…

Και καρφώθηκε ρόδο το βέλος μες την γύρω ερημιά-

τσιρίξανε

όλα τα φωνήεντα-

ξύπνησαν ξαφνικά πουλιά- κι εγώ σε είχα

μέσα στα χέρια μου, εκεί- νεράιδα αποκάλυψης!

Μου απαγγέλεις το φως μ’ ένα “αχ” που το έχει ο έρωτας·

χτυπούν χαρμόσυνες νότες στις φλέβες·

γέρνεις μέσα στην νύχτα μου αλλά δεν φεύγεις·

κρύβεσαι πίσω από δέντρα, καλύπτεσαι

με σκοτάδι κι ερημιά,  με νερά ένδοξα που κυλάνε·

τρέμεις

μέσα στο λίγο φως και γίνεσαι

νεράιδα καθαρογραμμένη  

που μιλάει με φεγγαρίσιο, άσπιλο

καθάριο

αινιγματικό φως!

Άφησε πάνω μου το αποτύπωμα σου, τον βαθύ

τύπο των ήλων,

το σημάδι

πως κι εγώ σου ανήκω –

κι έλα

να γράψουμε τραγούδια του έρωτα

με μουσικές του κορμιού!

Λίγα λόγια μέσα στον καθόλου άνεμο-

κι απ’ την άλλη εσύ..

Είσαι εδώ σπαθίζοντας μέσα στην ανεξάντλητη ημέρα

γυμνή

μ’ ένα μυστήριο χεριών που αναρριχώνται πάνω

σ’ ένα κορμί που σπαρταρά από πόθο..