Είμαστε γεννημένοι με μια μοίρα ενικού.

Το φως είναι γαλάζια φωτιά που περνάει στο αίμα μου.

Ξημερώθηκα μην κλείνοντας μάτι.

Σκυθρωπή νύχτα, πόσοι είναι επιτέλους αυτοί οι διαβόλοι σου;

Αλλά και τι σε νοιάζει εσένα αν αφήνω τον νου μου

να τον συλήσουν οι ώρες;

Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει εσύ είσαι εκεί

Και πολεμάς να μου κλέψεις τα άνθη μου.

Τόξο της ψυχής που σωστά δεν τοξεύει,

Όλο τον τρόπο της φυγής μου δείχνουνε οι νυχτερίδες,

Τα χέρια μου ναυαγούν στα βαθιά των ονείρων

Ματωμένα χέρια, χέρια γυμνά, που θέλουν

να πιάσουν ανυποψίαστη την σάρκα

Και μετά να επιστρέψουν στο επεξηγηματικό μελάνι τους.

Και το σκέλος το άλλο της ύπαρξης

Που είναι δήλωση αντίφασης που συντηρεί μια νέα αντίφαση

Μες τις σελίδες μου αποτυπωμένο.

Όσο πηγαίνω προς το τέλος των καιρών

Τόσο πικραίνουν τα γραφτά μου

Η λαιμητόμος είναι πρόδηλη και με προκλητική σιγουριά

ελπίζει στον αριθμό των θυμάτων.

Κοίτα να δεις που ο πληθυντικός μας δεν θα ξημερώσει ποτέ του.

Είμαστε γεννημένοι με μια μοίρα ενικού.

                                                                                              2011